Zo af en toe komen er studenten naar het eiland voor onderzoek. Deze keer waren het studenten culturele antropologie en literatuur.
Esma loopt spontaan binnen in ons museum. Ze zet haar rugzakje neer en vraagt of ik wat over mijn werk kan vertellen. Ze is vier weken op Texel om mensen te interviewen die iets doen met afval van het strand. Het is rustig, ik heb tijd.
Ze heeft het zorgvuldig voorbereid en is serieus geïnteresseerd; ze luistert, stelt goede vragen, interpreteert de dingen uitstekend en vat mijn verhaal beter samen dan ik het zelf had kunnen doen. Na een uurtje weet ze genoeg. Ik wens haar succes.
Een paar dagen later belt ze. Of ik nog weet wie ze is? Natuurlijk. Of ik een gedicht wil schrijven over mijn werk, want ze doen aan creatieve journalistiek. In eerste instantie denk ik: "Oh nee, moeilijk, wat dan?" "Het liefst een elfje zegt ze; beginnen met één woord, dan twee, dan drie, vier en weer eindigen met één.""O.k., wanneer wil je het hebben," hoor ik mezelf zeggen. Ze heeft de gunfactor. Ze wil graag na haar studie wat betekenen voor de wereld, fijn als ik daar aan mee kan werken door een gedicht te schrijven. "Binnen twee weken, ik kan het komen halen," zegt ze. "Kan het ook via whatsapp?" "Ja, dat kan." Ik voeg haar toe aan mijn contacten en ga zitten denken. Ik zie me in gedachten lopen over het strand. Voor ik er erg in heb staat het elfje op papier:
Blauw
roept mij
vanuit het zand
Ik raap het op
Gered
