Oud worden

Kan een hond geboren uit plastic strandafval verouderen?  

Geschiedenis schrijven? Een leven hebben? Jazeker!

Een plastic zadel met ronde gaten van een fiets, stukjes plastic en nylon visdraad in grijs en oranje.

Het was nog een pup toen ik haar in het mandje achterop de reclamefiets op de winderige hoek van de straat zette. Met haar nog mooie glanzende zwarte 'vacht' en guitige kop keek zij nieuwsgierig de wereld in. Oren in de wind, tong uit de mond, zin in alles! Toeristen kwamen en gingen, sommigen sloften langs zonder iets te zien, maar anderen stonden lachend naast haar en keken in de camera.

Na een paar jaar achterop kreeg zij een soloplekje op een nieuwe reclamekar met uitzicht op het park. Mensen schoten in het voorbijgaan in de lach en wezen elkaar op de grappige sculptuur. 

Tijdens de openingstijden van het kleine museum stond ze trots op haar vaste plaats. En was het museum gesloten, dan wachtte ze geduldig naast de schuur tot het weer tijd was om in actie te komen. Het regende, het stormde en dan weer scheen de zon fel en warm. Zo schoten de jaren voorbij. 

Al behoorlijk op leeftijd werd het plots stil op straat. Het museum moest tijdelijk haar deuren sluiten en de kar stond uitgerangeerd naast de schuur in de poort. 

Ruimtegebrek deed ons beslissen de kar op te heffen. Anders zouden de bezoekers toch ook maar voor een dichte deur komen. Ik puzzelde uren met hout en plastic uit de zee om de hond te redden van de ondergang en stelde mezelf daarbij vragen: wie ben jij, hoe wil je zijn, wat heb je nodig? Ik werkte aan de hond, ik werd de hond.

Nu lig ik hier in de galerie onder het grote paard. Ik hoef de kar niet langer te trekken en 

observeer het leven in het kleine museum en de twee mensen die er wonen. 

 

 

Onze geniale hond

Dat jouw hond vele malen meer felicitaties op facebook krijgt als ze jarig is dan jijzelf is natuurlijk logisch. Die aandoenlijke ogen, wie kan daar nu tegenop!

Toch heb ik dit facebookgebeuren met enige verbazing gade geslagen, omdat ik weet dat zelfs onze hond maar een hond is. Ze heeft weinig intellectuele bagage meegekregen van moeder natuur en daardoor heeft ze het ontwikkelen van bepaalde talenten moeten laten liggen.  

Echter er zijn een paar uitzonderlijke slimmigheden die ze zich eigen heeft weten te maken, te weten: 

-als ze gefrustreerd is over wat dan ook loopt ze naar de oud-papier-bak en vist ze er een doosje, kartonnetje of papier uit, die ze vervolgens helemaal aan gort scheurt. Lucht enorm op en daar kunnen wij mensen wat van leren. 

-bij 't ontbijt heeft ze geleerd dat ze pas eten krijgt als de boterhammen omhoog springen uit de broodrooster. Een Pavlov reactie, geen talent. 

Het enige talent dat ze heeft meegekregen van moeder natuur is de gave om konijnen op te sporen. Helaas kunnen we daar soms weleens een spel van maken maar serieus op konijnenjacht gaan zit er niet in. Ze houdt 's morgens bij het ontbijt haarfijn de broodroosteractiviteiten in de gaten. Natuurlijk gaat ze daarbij wel even op de deurmat zitten, want je wollige kontje zou eens kunnen afkoelen op de onverwarmde houten vloer! Soms horen we haar een klein beetje janken, een getalenteerde dramaqueen is ze wel, als ze de spanning niet goed aan kan en zodat wij weten dat ze hoge verwachtingen heeft van het moment. "Poink!" Onze Paula springt met vier poten tegelijk een gat in de lucht. Een minuut later knabbelt ze de brokjes naar binnen en vijf minuten later rolt ze zich lekker op in haar dekentje op de bank. Het regent buiten dus voorlopig is ze niet thuis voor een wandelingetje.

Dood schaap

11 Januari 2021, het is een winterse, zonovergoten dag. 

We maken een tocht over de Hoge Berg, via de Waddenzee naar de veerhaven en weer terug.

We komen aan bij een wat stijfjes aangelegd fietspad, bestaande uit brede betonnen platen. Als je die even wegdenkt, waan je je in een winterlandschap uit de 17e eeuw: het pittoreske huisje, de kale oude bomen, het ijs van de gracht, geel en ribbelig, het riet koperkleurig langs de kant en de sneeuw. Je mist alleen nog wat oude en jonge mensen met een sleetje, schaatsers met of zonder stoel, een koek- en zopietentje. Goossen wijst omhoog: "Kijk daar ligt een dood schaap!" Kras op de plaat, alhoewel in de 17e eeuw er natuurlijk ook schapen doodgingen.

Helemaal alleen op de top van het fort, gevaarlijk dichtbij de steile afgrond, ligt een groot donkerbruin schaap. Ook al is een dier dood, je wilt toch dat iemand zich om hem bekommert en niet dat hij daar  aan de meeuwen wordt overgelaten. Kunnen schapen doodvriezen?! Of is hij gebeten door een hond? Een waardige begrafenis is misschien teveel gevraagd, maar het zou kunnen dat de eigenaar een goede band heeft met het dier en wel graag op de hoogte wil worden gebracht om actie te kunnen ondernemen. Of zou een schapenboer het dode dier daar juist hebben laten liggen om hem later te laten ophalen door de kadaverdienst, zoals ook dode dieren aan de kant van de weg of onder een zeil op het erf worden neergelegd. Zo keek ik eens onder een grote ton op het erf van onze anti-kraak boerderij. Ik werd destijds overvallen door de confrontatie met de dood toen ik constateerde dat er een schaap in staat van ontbinding onder lag. 

Van wie is dit schaap en waar moeten we het melden? Ik besluit even wat foto's te maken, zodat we die misschien aan boeren in de omgeving kunnen laten zien, of als we die niet tegenkomen, het op facebook wereldkundig kunnen maken. Al rommelend met de camera-instelling zegt mijn lief opeens:

"Oh nee, hij is niet dood." 

Opgelucht zie ik nu ook dat het schaap zijn kop heeft opgeheven. 

Even later staat hij daar als de Stier van Osborne, staart een tijdje onze richting uit en loopt weg. 

Ik besef dat het een ram moet zijn die, apart gezet van zijn harem, nog even van zijn rust wilde genieten.

 

Fantastisch

Drie varkens op de Hoge Berg, Texel

Drie varkens op de Westergeest waren bezig met het omploegen van een stukje moestuin tot ik eraan kwam. Toen wilden ze graag gefilmd worden. De grote roze had ook nog een klein grapje in petto.

Via de Noordpool naar Roemenië.

We zitten om 11:00 uur in de auto, parkeren bij de Georgische begraafplaats

en lopen richting de Waddenzee.

Als we bij de Prins Hendrikzanddijk over het duin lopen weten we niet wat we zien! 

Een bewegende massa van ijsschotsen schuift over het water in de zon. 

Af en toe hoor je een stuk ijs in het water vallen.

We staan in één keer op de Noordpool. De stukken ijs hebben bizarre vormen.

We komen uit bij de NIOZ Haven. Stoer, ruig en eerlijk. 

Op de picknickbank bij 't Horntje houden we een pauze met een banaan.

Dan wandelen we weer helemaal terug onderlangs de dijk. 

Mijn linkerheup gaat een beetje opspelen en de knie van mijn lief gaat wat zeuren.

Maar met de warme zon in de rug vergeten we dit al snel. Eigenlijk willen we allebei maar blijven lopen tegen beter weten in. 

Uiteindelijk via Westergeest, waar je je nog steeds even in Roemenië waant, en de Schansweg weer terug naar de auto. We hebben 14 kilometer gelopen. 

Het was vakantie!

 

IJsland en Monika

De dag na de gure sneeuwstormen schemert dunnetjes de zon tussen de wolken door. Tijd om er even uit te gaan. Je rijdt door een verlaten dorp waar de sneeuw hoog tegen de huizen is gewaaid. En terwijl je je ogen uitkijkt door de raampjes van de auto bereiken we de heldere, witte, zilveren Mokbaai.

We kozen voor een wandeling rond de twee Horsmeertjes. Het wordt een prachtige tocht over doorgaans onbegaanbare paden die nu, doordat ze bevroren zijn, met enige voorzichtigheid redelijk te doen zijn. Paula is druk bezig de weinige konijnen in de duinen onder de sneeuw op te sporen. De sneeuw maakt haar wild.

Wij lopen door het betoverende witte landschap en filmflitsen waaien voorbij:

'Breaking the waves', of een of andere IJslandse film, Vroege Vogels, een horrorfilm over een enorm sneeuwmonster die overal rond de Horsmeertjes gepist heeft maar nog nooit gevonden is, een wintersport komedie, een kinderfilm over de vriendschap van een eenzaam roodborstje in de kou en een hond in een Noorse trui, een natuurfilm over de eerste groene lenteblaadjes van de Kamperfoelie, drama over de beklimming van de Himalaya en natuurlijk de romantische film over de liefde voor Monika.