vrijdag 25 juni 2021

Renovatie van de Wezentuin

Afgelopen week nam ik een kijkje in het park De Wezentuin achter ons huis. Het hele park gaat op de schop en ik was nieuwsgierig. Het hek stond open en met de hond maakte ik een ommetje over de fundering voor de paden. De gemeente heeft een ontwerp door het ontwerpbureau Loos van Vliet laten maken (het mag wat kosten, maar dan heb je ook wat). Als omwonenden hebben we keurig vorig jaar een brief in de bus gekregen dat ze in april zouden beginnen met de werkzaamheden. Binnen de kortste keren hadden ze alles wat groeit en bloeit uit het park, wel ietsje later dan de bedoeling, de vogeltjes hadden hun nestjes al voor elkaar en de struiken en bloemen liepen al uit, maar alles voor de goede zaak. Het egeltje die bij de buren door de tuin liep konden wij misschien nog even een schuilplaats bieden...
Ik heb op eigen initiatief een plattegrondje gevraagd van het park met hoe het zou worden en via de mail kreeg ik toen een zeer chaotische tekening waar geen hond wijs uit kon worden. "Een duidelijk plaatje met hoe het moet worden is er helaas niet", stond erbij. Maar wij hadden de mooie plaatjes van de site van het ontwerpbureau nog op het netvlies, waar wij heel gelukkig van werden, en op goed vertrouwen zagen wij het een en ander tegemoet. Het zou mooi worden! 
Tijdens mijn ommetje door het park nu sloeg de sfeer echter om, ik begon al juttend de paden af te lopen en binnen 5 minuten had ik al een aardige buit plastic en ijzer afval. Het moet niet gekker worden! Loop ik jaar in jaar uit afval van de Texelse stranden te halen gaan ze het er hier weer in stoppen!! De uitvoerende partij beweerde eerst dat mensen het afval daar 's avonds hadden laten rondslingeren, maar hij zag al snel aan mijn foto's dat dat afval daar niet van kon zijn. Nee, het zat vermalen door het beton. Dat is helemaal volgens de richtlijnen. Maar alles wat mag hoef je nog niet te doen denk ik dan op mijn beurt. 
Het begon ook langzaam tot ons door te dringen dat er helemaal geen bloemperken zouden komen en dat de gemeente ook nog de afgeleefde bankjes wilde terugzetten. En ineens liep het hele ontwerp me als zand door m'n handen. Gras en bomen en wat struiken langs de zijkant. Dat was het?! 
Een blamage!! En als we andere bankjes willen, draaien de ondernemers daar zelf voor op á 550,- per stuk, maar dan natuurlijk wel met je bedrijfsnaam erop. Het wordt zo gewoon een verkapt evenemententerrein. "Geen bloemperken, want die worden vertrapt", werd mij letterlijk door een ambtenaar van de gemeente verteld.
In wat voor wereld leven wij? Gemeente Texel heeft als speerpunt de leefbaarheid in de dorpen, maar ondertussen wordt het één grote kermis op Texel. De natuur wordt helemaal naar de hand van de mens gezet en zo gaan we met z'n allen naar de verdoemenis.
Wij hebben ieder jaar gierzwaluwen onder de pannen, die leven van insecten, maar als er geen insecten meer zijn, zijn er ook geen gierzwaluwen. Wij willen bloemperken met bloemen die goed zijn om de insectenstand weer een beetje leven in te blazen, want als die straks weg zijn kunnen wij het ook wel schudden.
Laten we er een mooi park van maken, een visitekaartje voor Den Burg en alles waar Texel voor staat: schoonheid van de natuur. Het eiland heeft straks weer mooie evenementen, die prima plaats kunnen vinden op de Groeneplaats of elders, en kleinschalig kun je in het park bij het Glazen Paleis natuurlijk ook genieten. Zorg er dan voor dat de bezoekers dan niet massaal de bloemen staan te vertrappen, dat kan best als je de borders een hoge rand geeft. Het kan als je maar wilt! 
Geef omwonenden, Texelaars en toeristen een plek om trots op te zijn, waar mens en dier in de drukte ook nog rust kunnen vinden.
Als wijze van hoge uitzondering maakte ik een reliëf van afval uit het park. Het staat voor alles wat kwetsbaar is en machteloos en het is een aanklacht tegen de vervuiling van onze aarde door de mens.


 

zondag 20 juni 2021

Kleine beestjes in de achtertuin

Een doorzichtig mini slakje op de Perenboom
en een bruin nachtvlindertje met gele stipjes op het natte blad van het Ezelsoor

 




  

 

dinsdag 15 juni 2021

De Scholekster van Jan Wolkers




















Als kind was ik al een einzelgänger. Ik vermaakte me altijd prima in m'n eentje; je was dan lekker vrij om in je eigen bubbel van alles te beleven. 
Op school voelde ik me anders dan de anderen. Als de hele klas voor alcohol was op een feestje was ik tegen, immers een feest kon toch ook leuk zijn zonder alcohol? Als iedereen enthousiast was over het zeilkamp, bedacht ik iets waardoor ik niet mee kon.
Al vroeg ontfermde ik me over alles wat afgedankt werd of verstoten. Dikwijls nam ik knuffels en poppen mee van de straat, omdat ik het zielig vond dat ze waren weggegooid. 
Dieren die ik in de natuur tegen kwam waren stiekem mijn vrienden. 
Eens kreeg ik van mijn vriendinnetje, ik had er altijd maar één tegelijk, twee kuikens in een doos.
Haar vader werkte in Barneveld bij een kippenfokkerij. Mijn moeder en vader vonden het maar niets, maar ik liet me niet ompraten; die gele donsjes moesten op mijn kamer. 's Nachts deed ik geen oog dicht van het gepiep en gekras en na een paar nachten, het waren al halve kippen, vond mijn moeder het welletjes. De wallen onder mijn ogen werden steeds donkerder. We gingen ze netjes terugbrengen. 
Ik dacht niet dat er mensen waren zoals ik. Als puber kwam ik ze niet tegen. Ik voelde me onbegrepen en niet gezien. Ik hield ervan te observeren, ik was een dromer. Ik wilde het anders, maar hoe dan?!
Ik wist toen nog niet dat je dan meestal een kunstenaar bent.  
Ik was denk ik een jaar of twintig toen ik de naam Jan Wolkers hoorde vallen tijdens een radioprogramma. Het ging over Rottumerplaat. Hij had daar een week gezeten, alleen op het eilandje tussen de vogels en andere dieren. Hij redde een zeehond én een Scholekster. Hij had zich prima vermaakt. Ik voelde de klik en naarmate ik me meer verdiepte in zijn leven wist ik het zeker;
Ik was ook zo en ik wilde ook zo'n leven! En dan doel ik niet op de seks, waar de meeste mensen meteen over beginnen als het over Jan Wolkers gaat, alhoewel dat natuurlijk mooi meegenomen zou zijn. Het was boven alles zijn vrije geest! En voor het eerst zag ik een volwassene die zich ontfermde over het kwetsbare. Ik las al zijn boeken en zie hem nog steeds als diegene die mijn leven richting gaf. 
Daar moest het heen en daar ging het uiteindelijk ook heen!
Ik schilderde op een workshop met collega's in het onderwijs eens een keer de Scholekster van Jan Wolkers uit het boekje Groeten van Rottumerplaat. Met de kennis van nu weet ik dat ik toen, als vreemde eend in de bijt tussen de andere juffen, verlangde naar een ander leven en dat dit een uiting daarvan was.
Gisteren ging ik met mijn lief kringlopen in Alkmaar. Hij naar de boekenafdeling en ik naar de kleding. Terwijl ik met een gevulde mand langs de boeken bij de plank 'kunst' even stil stond viel mijn oog op een boekje; het was Winterbloei van Jan Wolkers. Ik nam het mee. 
Thuis bleek dat mijn lief hetzelfde boekje mee had genomen uit een andere kringloopwinkel en dat 'mijn Scholekster' erin stond.