Dure Maquettes

Vandaag ging Goossen de zolder van ons museum maar eens opruimen, want de afgelopen twee jaar was die dichtgeslibd met van alles en nog wat: gejutte materialen, opgeslagen werk waarvoor in de galerie geen plaats is, verf, meubels, fotoalbums, workshopspullen, kledinghangers en andere overbodigheden waarvoor we niet direct een bestemming hebben. Om ruimte te maken moesten dus alle zaken die we nooit meer konden gebruiken afgevoerd worden. We kwamen met onze speurtocht uit bij de maquettes van de overleden architect Jan Visser, die nog steeds achteraan in een donkere uithoek van de grote zolder, op de ooit intensief gebruikte tekentafel lagen. Hij heeft jarenlang zijn bureau in dit pand gehad. Met liefde en passie was aan de huisjes van karton gewerkt in tijden dat je niet snel met een gelikt computerprogrammaatje een fantastisch concept van een nog te maken gebouw uit de hoge hoed kon toveren. Wat moesten we ermee?
We besloten zijn vrouw Ada te mailen of zij de maquettes nog wilde hebben. Dat wilde zij.
Ze was zelf ook de zolder aan het opruimen en als ze door het luik zouden passen konden ze bij haar op de zolder verder hun lot afwachten. "Heel fijn dat jullie ze willen brengen", mailde ze. Om 16.00 uur was ze thuis. Dus toen het tegen vieren liep reed Goossen ons autootje bij de poortdeur en laadde de maquettes in. Heel voorzichtig, het was maar een paar straten verderop, reed hij met nog minder dan 30 km per uur zoekend naar haar huis, rondjes toen hij werd gestopt door een onherkenbare politieauto. Goossen had geen gordel om en dat ging hem 130,- euro kosten.
De politiebeambte was in het geheel niet voor rede vatbaar. Hij had zeker nog een paar cursusjes communiceren met de klant nodig. De beste vriend had al een tijdje achter Goossen aangereden en vond het tot zijn taak behoren dit appeltje maar eens te schillen. Goossen gaf hem zelfs nog een hand  bij het afscheid en vroeg hem naar zijn naam, maar de beambte gaf een viercijferig nummer, want een naam vond hij in dit geval niet nodig.
Gedesillusioneerd, gefrustreerd en met een zwaar klotegevoel stapte Goossen na het incident vervolgens bij Ada binnen en al snel waren ze druk doende de maquettes door het luik naar zolder te manoeuvreren. Eentje paste er niet door en die werd elders gestald. Na nog wat gezellig gebabbel ging Goossen naar huis. Over het net gebeurde vertelde hij haar niets.
Thuis hoestte hij het voorval op aan Maria. Die baalde ook stierlijk van de 130,- boete, maar nog meer was ze verbouwereerd over het feit dat Goossen niets tegen Ada had verteld.
Zijn verklaring was dat Ada zich dan misschien schuldig zou hebben gevoeld...

Een schat voor Museum Galerie RAT

In Tropenmuseum Junior te Amsterdam heeft drie en een half jaar lang de succesvolle expositie 'Ziezo Marokko' gedraaid. De centrale ruimte van deze tentoonstelling, die 150.000 bezoekers trok, was ingericht met een prachtige mozaïekvloer, met mozaïekpanelen, een gipsen portaal waaruit een reliëf is gesneden en deuren met houtsnijwerk van geometrische patronen. Deze traditionele Marokkaanse inrichting werd gemaakt door een gespecialiseerd bedrijf uit Fes: de firma Moresque (zie www.moresque.com)

De expositie liep begin maart 2019 af, en Liesbet Ruben, die dit georganiseerd had, zocht een passende nieuwe bestemming voor de mooie mozaïekpanelen die zodanig waren aangebracht, dat ze in principe demontabel waren. Doordat ze al had samengewerkt met Goossen Karssenberg bij de productie van het boek dat bij de tentoonstelling hoort ('Mijn opa de trekvogel', zie www.tropenmuseum.nl/nl/mijn-opa-de-trekvogel), wist ze van zijn activiteiten op het gebied van geometrische patronen. Ook had ze Museum Galerie RAT al eens bezocht. Dit bracht haar op het idee om de panelen aan ons aan te bieden.
Een dergelijke kans lieten we niet voorbijgaan! Zo gezegd, zo gedaan: Het was nog een hele toer om de panelen los te krijgen, en het vervoer van de naar schatting 2500 kg aan panelen, losse reservesteentjes, deuren enzovoort vergde ook de nodige kracht. Gelukkig kregen we spontaan hulp uit verschillende hoeken: Oud-directeur van het Tropenmuseum Lejo Schenk (momenteel betrokken bij het Tegelmuseum te Otterlo) hielp drie dagen bij de demontage en het inladen in Amsterdam, Get Karssenberg hielp een dag demonteren, Ursula Wayop en Twan hielpen inladen in Amsterdam, en opTexel schoten Peter Wiersma, Geert en Mattias te hulp bij het uitladen.
De komende maanden gaat Goossen aan de slag om in RAT een mooie ruimte in te richten waar de schatten weer volledig tot hun recht komen. Ook zullen kinderen én volwassenen kunnen gaan puzzelen met de mozaïeken.

Amsterdam Tropenmuseum

De witte toog

Deze in ieder geval!

 Texel Museum Galerie RAT

In het schuurtje 

Buurman en buurman

Het moet maar even

Mandjes met verschillende mozaïeken,
die gebruikt gaan worden bij de puzzelwanden

Reserve mozaïekstukjes

Deuren

Het begin is er

De zinken goot

Wie wel eens naar de 'Rijdende Rechter' heeft gekeken weet dat sommige mensen jarenlang in onmin leven met elkaar, met alle spanningen en slapeloze nachten van dien.
Wij, als doorgewinterde pacifisten, kunnen ons vaak niet voorstellen dat mensen elkaar zo het leven  zuur maken. Daarbij komt dat het, in onze ogen, vaak gaat om onbenulligheden. Een paar blaadjes in de tuin van een boom of een dakgoot een paar centimeter over de erfgrens. Zo hebben wij ineens een boze meneer die de overhangende goot van ons tuinhuisje een doorn in het oog vindt.
Dit terwijl hij bij de bouw ervan nog amicaal verklaarde dat hij er niet mee zat en dat we in goed overleg, als hij ooit een hogere schuur ging plaatsen, de afwatering zouden regelen.
Nu we ons huisje gaan verkopen was daar opeens toch het probleem: "Ik wil er geen gezeik mee met de nieuwe bewoners!" Dat we in overleg met de nieuwe bewoners wel tot een oplossing zouden komen of dat we het op papier wilden zetten was tegen dovemansoren. Maar het is zijn goed recht om er geen gezeik mee te willen hebben. Maar nu hebben wij er wel gezeik mee! Verdrietig, omdat we dachten dat we een best aardig contact hadden. De dakgoot inkorten verdient niet de schoonheidsprijs en was nu en waarschijnlijk ook in de toekomst helemaal niet nodig geweest.
Het had een gevalletje 'Rijdende Rechter' kunnen worden, maar dat is het allemaal niet waard. Ons is vroeger geleerd dat je conflicten oplost met praten en als praten niet lukt is een gevecht geen optie. Dus hebben we Jan de timmerman gebeld, die het tuinhuisje destijds voor ons ook had neergezet. "Dan haal je de goot eraf en laat je het regenwater op de erfgrens vallen. Probleem opgelost", zei hij half lollig half serieus. Maar het risico op escalatie is dan nog steeds aanwezig dus we doen het netjes en dan moet het maar wat kosten. Geld voor vrede is een goede investering.
Vandaag is  het dak ingekort en de mooie zinken dakgoot op de erfgrens geplaatst.
Het zonnetje scheen. Amen.

Zomerdag in februari

De Hors
ode aan het niets
de leegte, nooit
niets aan je hoofd,
wat er toe doet
komt boven drijven.
Vrij
een heuvel
een indianendorpje
niemand thuis
iemand loopt weg
een druk op de resetknop