Vleermuisje

Vanmorgen raakte ik in gesprek met een stel in het museum. Het ging erover dat ik in de vorm van een stuk aangespoeld afval al snel een levend wezen zie. Toen zei de vrouw ineens: "Er ligt hier een vleermuisje op straat. Hier vlakbij!" Ik dacht in eerste instantie aan een stukje afval in de vorm van een vleermuisje en dat deze mensen een soort gelijke afwijking hadden door overal iets in te zien."Ik kan hem voor je halen? Wil je hem hebben? Ik haal hem wel even." En ze liep de deur uit. Ondertussen zei ik tegen de man dat ik wel eens een zeehondje dacht te zien op het strand en dat toen ik er naar toe liep duidelijk werd dat het gewoon een vuilniszak was. Dat moet niet te vaak voorkomen, dan ga ik aan mezelf twijfelen, grapte ik, maar aan een zekere vorm van beroepsdeformatie ontkom je niet."

De vrouw kwam terug met een klein harig vachtje waaruit een zwart 'armpje' omhoog stak. Het andere zat vastgeplakt aan het lijfje. Ik kon nog iets van de relatief grote oortjes ontdekken. Nee geen afval, het was een echte. "Overreden?" "Zou kunnen, heb je er iets aan?"vroeg de vrouw. "Hij gaat op de foto en dan onder de grond", verder zag ik zo snel geen andere opties. Ik nam het kleine bontje van haar over. Voor het eerst van m'n leven hield ik een vleermuisje vast. "Tegen iets opgevlogen?" 

We zouden er nooit achterkomen.  

Ik moest denken aan het vleermuisje dat ik ooit maakte van o.a. een gejut, leren portemonneetje en twee stukjes purschuim. Nee, die haalde het hier niet bij.  

Met een lepel groef ik een gat in de tuin.