Zondagmiddag en er staat een flinke storm. De golven zijn ruig en we worden langs de branding voortgeduwd. Goossen loopt met Paula vooruit en ik loop met rugzak en tasje erachteraan. Af en toe zie ik wat liggen, maak een foto en stop het aangespoelde in mijn tas. Het strand is verlaten en wij zijn alleen met de elementen. Een druppel aan de neus. Paula zit aan haar twintig meter touw en ik zie haar samen met mijn lief af en toe een sprintje trekken naar de strandlopertjes. Soms schiet ze blaffend de schuimende branding in achter een paar meeuwen aan die vlak boven de wilde zee tegen de wind in laveren.
"Hé, wat is dit?" Ik buk en zie iets roods, half in het zand. Nadat ik er een foto van heb gemaakt pak ik het op. Goossen komt kijken wat ik gevonden heb en Paula vindt dat ze een koekje heeft verdiend omdat ze netjes bij me terugkomt. Ik geef haar een beloningskoekje uit de zak van mijn jas. Net als we zien dat het rode dingetje de helft van een wasknijper is worden we overvallen door de aanwezigheid van twee joggers, mannen met een Golden Retriever. Paula ook want zij gaat meteen in de aanval en wij proberen uit alle macht het touw zo snel mogelijk in te halen, waarbij we ons meerdere malen verontschuldigen voor het voorval. Niet de andere hond is het doelwit, maar de mannen zelf. We zien dat ze hapt naar de een en de andere probeert nog op het koord te gaan staan, maar het touw glijdt meerdere malen onder onze schoenen door.
Als we onze hond weer onder controle hebben komt de aangevallen man teruglopen en laat een gat in zijn hardloopbroek zien, hij zegt:"Ja, wat gaan we hiermee doen?!" Ik zeg: "Natuurlijk zullen we de broek vergoeden en nogmaals sorry, we zagen jullie helemaal niet aankomen, omdat we even afgeleid waren." "Heb je papier en pen, want zo'n broek kost wel veertig euro." Hij realiseert zich al snel dat we natuurlijk geen van allen schrijfgerei bij ons hebben. Goossen zegt:"We zijn van Museum Galerie RAT in Den Burg." Kennelijk was dit genoeg informatie. "Dan kom ik van de week wel even langs", antwoordt hij. We zien ze weer in hardlooppas vertrekken met de Golden Retriever netjes naast hun, niet aangelijnd.
Nadat we Paula boos berispt hebben lopen we verder met een bedrukt gevoel. Hoe kon dit gebeuren? Het strand was verlaten en uit het niets stonden ze er ineens. Paula staat met een onnozele kop ons verwachtingsvol aan te kijken. "Nee, jij krijgt helemaal niks meer" zeg ik, waarna ze enthousiast weer op meeuwenjacht gaat. We vinden nog wat aangespoelde spulletjes, maar de stemming is duidelijk omgeslagen. Bij de volgende afslag klimmen we met onze buit over het duin. Ik zie Goossen vanaf de top beneden wildplassen en roep: "Wildplassen honderdveertig euro, kan er ook nog wel bij!" We bespreken het hele gebeuren nog even en vervolgen dan onze weg achter de duinen langs. Donkere wolken pakken zich samen.
Epiloog
Er wordt gebeld. Een mannenstem stelt zich voor en het blijkt de man van de kapotte broek te zijn. De gemoederen zijn bedaard en ik vertel hem nog eens hoe het mis ging, dat ze nooit losloopt en een hondje met een rugzakje is. Dat het onze fout was, dat we even niet goed opgelet hadden, omdat we aan het jutten waren en iets gevonden hadden. Dat het hier om een halve wasknijper ging liet ik maar achterwege. Hij vertelt dat hij het even heeft opgezocht en dat de prijs van zo'n broek tussen de dertig en zestig euro ligt. "Zoveel?", vraag ik. Ik stel maar niet voor het gat netjes voor hem te repareren. Hij gaat een nieuwe bestellen en of hij dan de rekening naar ons kan sturen. En dat we dan met de verzekering wel wat kunnen regelen volgens hem.
Terug in de bewoonde wereld wachten we nu zijn berichtje af.
Bericht :
Beste Maria,
In aansluiting op ons prettige gesprek stuur ik je hierbij de rekening van mijn nieuwe hardloopbroek. Het was even zoeken maar ik heb er toch één kunnen vinden.
Je kunt het bedrag van € 40,-- overmaken op onze ING rekening.
( persoonlijke gegevens zijn weggelaten)
Beste ....,
ik heb net het bedrag overgemaakt naar je rekening.
Gelukkig was het de broek en niet je been!
Met vriendelijke groeten,
Maria Roelofsen
