Koninklijk bezoek

In 2015, toen Museum Galerie RAT nog Atelier Maria Roelofsen heette en zich bevond op nummer 6 op de Burgwal, kwam mij ter ore dat Koningin Maxima een werkbezoek zou brengen aan Burgwal 20, toen nog het kantoor van TexelEnergie.

Ik stond in die tijd vaak kwijlend door de smalle luxaflex van het gebouw te turen. Toen de werknemers er net in kwamen hadden ze werk van mij te leen om de boel een beetje op te vrolijken. Zo had ik de ruimte tot mij kunnen nemen en ik voelde een diep verlangen om ooit het pand te mogen inrichten als museum.

Ik hoopte dat Maxima nog een bezoekje zou brengen aan mijn kleine huiskamermuseumpje van dat moment, maar het bleef stil en ik besloot toch even poolshoogte te nemen in de straat.
Er stonden al wat mensen bij het pand te wachten om een glimp op te vangen als ze naar buiten zou komen. Een grote zwarte auto kwam de straat in. Hij stopte voor het pand en, omringd door beveiligers, verscheen Maxima in de deuropening. 

Ik dacht niet: "daar is ze!" In mijn gedachten ging ik het pand binnen met al mijn wezens van gejutte materialen.

Huiskameratelier op Burgwal 6

Maxima op werkbezoek
Burgwal 20,
kantoor TexelEnergie

2017 Opening Museum Galerie RAT
door Ada de Wolf

Drie dode vogels

Dode dieren hebben mijn fascinatie.
Als je veel in de natuur loopt kom je naast veel leven ook veel dood tegen.
Een dood konijn, een dode haas. Ik zag eens een dood schaap. En een dode hond, onze hond. Ook dode katten, onze katten en dode ratten, onze ratten.
Als kind liep ik in mijn geboortedorp eens langs een groene deur die open stond. Ik keek naar binnen en zag nog net hoe een koe door de slager tussen de hoorns werd geschoten. Ik moet een jaartje of zeven geweest zijn. De koe zakte door zijn poten en ik vervolgde mijn weg.
Inmiddels heb ik ook dode mensen gezien: een goede vriend, een buurman, mijn eigen vader.
Alles wordt weerloos als het dood voor je ligt en dat is van een ontroerende schoonheid.
Vandaag zag ik drie dode vogels.

Huwelijksgeluk

Ik heb het boek 'Huwelijksgeluk' van Tolstoj herlezen. Ooit las ik het op zoek naar helderheid omtrent de ingewikkelde materie van de liefde tussen twee mensen. Ik was een jaar of 25. Nu ben ik 57 jaar en ik heb het boek weer in één adem uitgelezen. De innerlijke wereld van een jonge vrouw, die een relatie begint met een man (een stukje ouder) wordt haarfijn ontrafeld door Tolstoj. Hoe ga je het leven samen vormgeven en in hoeverre kun je daarin dan nog je gelukkige zelf zijn met al je goede en minder goede eigenschappen, mogelijkheden en onmogelijkheden? Neem je elkaar mee of verlies je elkaar uit het oog... Het leven als een roman; iedere dag schrijven we weer een stukje.

 
 
 

Apodophoria 3

Vanmorgen in alle vroegte werd ik om 5.00 uur wakker.
Ja, nu hoorde ik ze duidelijk onder de pannen tegen het dakbeschot krabbelen en ook het gieren en piepen van de gierzwaluw was heel duidelijk te horen, alsof ze ook op de zolder hun bedje hadden gespreid. Wat een drukte zo vroeg in de ochtend. Ik probeerde er achter te komen waar ze precies zaten en tuurde met mijn oren gespitst tussen de oude balken door. Ik kwam tot de conclusie dat het echt wel vlak boven mijn hoofd moest zijn. Ik deed mijn oordoppen in. Wat een gezelligheid; zij in hun nestje en ik in de mijne... Wonder boven wonder werd ik pas om 7.30 uur weer wakker. De oordoppen hadden hun werk gedaan.
Door het dakraampje probeerde ik iets te ontdekken, maar terwijl ik mijn ogen langs de oranje pannen liet glijden kon ik niets ontdekken dat ook maar enigszins op een nestelactiviteit leek.
Na het ontbijt besloot ik eens een kijkje te nemen aan de kerkkant.
Daar zag ik er duidelijk 6 door het luchtruim schieten.
Drie paartjes, maar ik zag ze nergens onder de pannen duiken.
Ze waren te druk met insecten eten en elkaar het hof maken denk ik.

Apodophoria 2

Ons geduld werd op de proef gesteld. Dagen gingen voorbij en van de Apodophoria waren we nog niet genezen. Het werd Koningsdag 2020. De dag waarop de gierzwaluwen wel zo ongeveer zouden moeten arriveren. Op 'Vroege Vogels' op de radio hoorde ik een mevrouw enthousiast zeggen dat de gierzwaluw terug was op zijn vaste stek. Enig gevoel van jaloezie kon ik niet onderdrukken.
De dag ging voorbij en 's nachts geen geritsel en gekras.
Op 4 mei ontmoetten we in de straat onze ex-overbuurman, die ons destijds gewezen had op de aanwezigheid van de gierzwaluwen onder onze dakpannen. Mijn lief vertelde hem dat we nog niets gezien of gehoord hadden en dat we er vanuit gingen dat de vogels de verandering aan ons dak in de vorm van twee dakraampjes verdacht hadden gevonden en elders een betere plek hadden gevonden. Of hadden ze de terugtocht over de Sahel niet overleefd?
Dinsdag 5 mei, bevrijdingsdag, aan het eind van de middag. We zaten wat verveeld in de tuin met een glaasje wijn wat voor ons uit te staren.
Ineens klonk daar een scherp geluid uit de lucht. Geen Koolmees, geen mus ...We keken in de lucht en ja hoor daar zagen we meerdere gierzwaluwen als pijlen door de lucht zwieren. Opgewonden ging ik naar de zolder en keek uit het dakraampje over de huizen van Den Burg. Daar waren ze!
Ik zag ze achter elkaar aan scheren in de avondzon. Ge-wel-dig!
Vandaag hoorde ik ze weer. Gewapend met de camera beklom ik de zoldertrap en speurde uit het kleine venster. Ze scheerden met vaartje van 131 km per uur hoog door de lucht en rakelings over de nok van het dak. Een goeie foto maken van een vliegende gierzwaluw is een hele uitdaging. Van de twintig bleek er maar eentje gelukt. Ook nu ik dit stukje aan het schrijven ben hoor ik ze regelmatig overkomen. Het blijkt nu dat je van de Apodophoria niet in één klap af bent als ze er eenmaal weer zijn. En kunnen we nog wel slapen nu ze hun nest aan het inrichten zijn? En straks het gepiep van de kleine zwaluwtjes in het nest als de ouders met een lekker hapje thuiskomen.
De oordoppen liggen klaar.

Als je een beter beeld wilt ga je naar onderstaande link:
https://www.youtube.com/watch?v=bS6_PtCpTgQ