In de etalage

Op het eerste oog lijken mijn wezens van gejutte materialen bizar en onwerkelijk, maar als je de 'echte', 'levende' wereld eens onder een loep legt is die altijd nog duizend maal wonderbaarlijker.
Wanneer de deuren van ons museum openstaan, vliegen de meest bijzondere creaties naar binnen.
Gisteren vond ik in de etalage een bij (althans ik denk dat het een bij is). De kleine roodharige lag met zijn pootjes omhoog. Dit was natuurlijk geen reclame voor de nieuwsgierig naar binnenkijkende toerist.
Na wat zoeken in de wondere wereld van het internet stuit ik op de Blinde bij (Eristalis tenax, voor de liefhebber). Maar ik twijfel nog. Toch moet hij blind geweest zijn, omdat hij duidelijk de uitgang niet heeft kunnen vinden. Waarschijnlijk is hij de hongerdood gestorven. Terwijl buiten de bloemen en bomen volop in bloei staan en de stuifmeelpollen het luchtruim vullen, vloog hij, niets vermoedend, de grote mensenwereld in met al hun gekkigheid en raakte daarbij hopeloos verstrikt in het labyrint dat etalage heet.
Ach arme, het gaat al zo slecht met de insecten.
Ik probeer hem op te pakken, wat nog best lastig is; ineens ervaar ik mijn doorsnee kleine handen als enorme kolenschoppen. Hij voelt vederlicht en lijkt uitgedroogd. Hoe lang lag hij daar al?
Eenmaal voor de camera krijg ik hem moeilijk scherp.
Verbaasd en strijdbaar kijkt hij in de lens.
"Waarom?!", lijkt hij te vragen.

The Killing is killing

We zijn niet zo van die seriekijkers, maar af en toe, als we de schijtbalen van het programma-aanbod op de televisie hebben, wagen we het erop.

Zo ook afgelopen week. We besloten na enig overleg voor The Killing te gaan. 

De eerste avond waren we kritisch en we besloten na twee afleveringen dat het zo wel even genoeg was. De tweede avond nog maar eens een aflevering. Die eindigde met een dusdanige klifhanger dat we er toch nog eentje deden, en nog eentje. Dat ging net om op een nog redelijke tijd in bed te komen. 

The Killing heeft 20 afleveringen en vol goede moed lieten we de een na de andere intrige over ons heen komen tot we bij deel 15 waren aangeland. Nu we al zo ver waren was het onmogelijk geworden om af te haken. Wie had in Godsnaam die moord gepleegd? We werden constant op het verkeerde been gezet. Om ervan af te zijn besloten we aflevering 16 t/m 20 in één keer consumeren. Zo gezegd zo gedaan. Rond 17.00 uur, na sluitingstijd van ons museum en het uitlaten van de hond, installeren we ons met vieze chips en een biertje op de bank. Het binchwatchen kon beginnen. Nummer 16, nummer 17 en doorrrrr. We waren bijna bij de ontknoping!

Deel 18 en deel 19. Rond 23.00 uur zaten we klaar voor de finale en zouden we er eindelijk achter komen wie de moord op zijn geweten had. Met bloeddoorlopen ogen zaten we klaar voor aflevering 20. En gaandeweg, zittend op het puntje van de bank en met rode konen, kwamen we er langzaam achter hoe alles in elkaar zat en wie de boosdoener was. Tevreden doken we het bed in.

Vanmorgen werden we met vierkante ogen wakker en vroegen ons af of seriekijken wel goed is voor je geest. We waren nog steeds uit ons doen tijdens het verlate ontbijt en hadden het gevoel weer te moeten landen in het echte leven.
Het museum opende zijn deuren en aan het eind van de ochtend kwam er een stel binnen. We raakten aan de praat over de kunstwerken. Een man met een buikje, een goeierd met een houthakkershemd, en zijn vrouw met lang golvend haar in een staart. 

Ze schatten de kunstobjecten op waarde en herkenden verschillende 20ste eeuwse kunstenaars waaronder Barnett Newman en Pablo Picasso erin terug. 

Onder de indruk verlieten zij het pand.

Ik betrapte me erop dat ik in gedachten alleen het stel uit The Killing voor me zag en me niet meer kon inbeelden hoe zij, die net de deur uit waren gelopen, eruit hadden gezien.