Op ontdekkingstocht rond de Joost Dourleinkazerne

Nadat we Maite naar de boot hebben gebracht, rijden we rond de Mokbaai. We zien haar gaan vanuit de haven op weg naar Den Helder, terug naar haar lieffie.
Vanaf de parkeerplaats lopen we naar de Hors. Op de Hors aangekomen gaan we links af. "Er ligt niets!" We lopen door, rond de punt, het militair oefengebied en de Joost Dourleinkazerne.
Nog nooit zijn we hier geweest. Het uitzicht op de Mokbaai is prachtig. Even helemaal weg van de wereld.
Er valt weinig te jutten, maar genoeg te beleven.

Daar gaan we weer richting Hors

Een ogenblik lijkt het of ik een Jan van Gentje uit de buik zie 'kijken'

Net voor de bui weer naar huis

Stucen en soep maken

Wat doe je als er drie dagen geen gasten zijn? De boel nog mooier maken natuurlijk!
De kleine bibliotheek heeft nog steeds een rode bakstenen muur. Dit is het moment om ook van deze muur een frisse witte muur te maken met karakter. Ook de thee-en koffiehoek voor de gasten van de Museumkamer kan beter. De muren van de Museum Galerie hebben we laten stucen, maar deze klus doe ik zelf. Goossen mengt voor mij het gips met het water. Bijna twee zakken heb ik nodig.
Eerst ruw erop en dan zo glad mogelijk proberen te krijgen. Een hele uitdaging. 
Nu maar wachten tot het goed droog is. Dan witten en inrichten. Ik kan niet wachten.
Ondertussen maakt Goossen pompoensoep voor vanavond.

Van picknicktafel naar puzzeltafel

't Is weer zondag en het zonnetje schijnt. We rijden richting Oost.
Volgens Herman Barhorst (geboren en getogen Texelse boer) is de mooiste plek van Texel het Groene Weggetje. In de rubriek 10 Vragen van de Texel Dit Weekend verklaarde hij dat het de oudste verbindingsweg tussen Oosterend en Oost is en gaat over landerijen en langs tuinwallen. In 2009 is het weggetje hersteld en weer in gebruik genomen. Al snel komen we in de zondagse rust van het nazomerende Oost, slaan rechts af, begroeten nog een wat oudere man op een fiets waar een klein hondje een eind verderop achteraan huppelt. Als het tot even neuzen komt met Paula, trekt het hondje zijn bovenlip even op. De spanning is te snijden en Paula laat het er dit keer maar bij zitten. Het Groene Weggetje wordt goed aangegeven. Groen voert de boventoon.
Al gauw blijkt dat we verzeild zijn geraakt in een wereld van vreemde namen op hekken.
We verzinnen er zelf nog een paar: Kleine Karel en Guppie bijvoorbeeld. Op gepaste afstand komen we twee picknicktafels tegen. Wat we dan weer een beetje jammer vinden.
Het is een korte wandeling, maar toch zeker de moeite waard.
Al is het alleen al omdat we in de luwte van de tuinwallen lopen in de volle, warme najaarszon.

Op de terugweg gaan we nog even wat dingen halen bij de Gamma in den Burg.
Bij de geparkeerde auto staat een oud-ijzer-bak met daarin een ijzeren tafel ...

Even wat oponthoud

Inderdaad nogal groen

Bijschrift toevoegen

Brief voor J.J. Waverijn

Beste Jan Jaap,
Een paar jaar geleden gaf je me de bodem van een wijnfles uit een 18e eeuws schip. Herinner je je dat nog? Jij als kunstenaar en goudzoeker, zoals je jezelf noemde, had hem ergens op de Hors 'opgedoken'. "Jij kunt er waarschijnlijk meer mee ..." mompelde je, terwijl je in mijn kleine atelier op Burgwal 6 de scherf overhandigde.Toen dacht ik nog aan een vissenoog.
Maar nu doet hij dienst als slootwaterkroos. Helaas ben je veel te vroeg overleden, maar Jan Jaap, als je van bovenaf neerkijkt, kun je zien dat jouw gift van groen glas met parelmoer eindelijk verwerkt is in een kunstwerk. Als reïncarnatie mogelijk is, word je dan even de pad? Dat zou ik leuk vinden.
Liefs,Maria