Kaos

Ooit zag ik de Italiaanse poëtische film uit 1984 van de gebroeders Taviani, een verfilming van vijf novellen van Luigi Pirandello uit de 19e eeuw.
De verhalen spelen zich af op Sicilië. Steeds als er een nieuw verhaal begint zie je een vogel, een zwarte kauw met een belletje, over het dorre landschap, de oude huizen, ruïnes, een kapelletje het volgende verhaal binnenvliegen.
Gisteravond keek ik door het dakraam van de serre en moest meteen aan de film denken.
Reizen doe ik niet graag, maar ik was even op Sicilië op Texel.

'Ik zou het niet doen...'

Rondje door de Bollekamer.

Als ik wil kan ik de hele dag alleen maar bezig zijn met dingen maken.
Het is fijn om iets te maken wat er eerst nog niet was; iets nieuws geboren laten worden.
Soms heb je dan een zetje nodig om er even uit te gaan;
al werkend aan een nieuw lichtobject blijkt dat ik een paar gejutte ballonhoudertjes tekort kom.
En natuurlijk kan ik dan bij Sytske terecht. Zij verzamelt ballonlinten op het strand en jut met regelmaat ook voor mij interessante dingen. De afspraak is snel gemaakt. Rond 17.00 uur rijden we over het eiland richting Den Hoorn. Sytske woont dichtbij De Bollekamer dus nadat we de ballonhoudertjes bij haar hebben opgehaald, wandelen we richting strand. Meteen zien we ze staan; de kudde wilde paarden. Altijd weer een cadeautje. Omdat het strand toch verder is dan we zin in hebben, besluiten we een rondje te maken door De Bollekamer. En zo komen we ineens op verrassende plekken waar ik nog zelden was geweest.
De kleuren groen zijn ontelbaar. Heide in bloei, zo ook het Blauwe Grasklokje en de Kamperfoelie. En dan die heerlijke zeelucht. We nemen er flinke teugen van. Boven op een duin zitten we een tijdje te kijken. We kijken tussen de lange dunne bomen door van een klein stukje bos, waar ooit een boerderijtje schijnt te hebben gestaan en even later kijken we over het rimpelige water van een meertje.
De Schotse Hooglanders laten zich dit keer niet zien, maar ze hebben wel wat achtergelaten.
Eén is er zelfs nog kreatief geweest.
Met de longen vol verse zuurstof en een paar sproeten rijker rijden we huiswaarts.
Het blijft een fantastisch gebied.
De ballonhoudertjes worden gewassen en zijn inmiddels in het lichtobject verwerkt.

Preitaartluka

Gisteravond aten we preitaart en op de een of andere manier moest ik aan een foto denken van lang geleden.

Op een mooie zomerdag

We zijn de laatste tijd zo druk met ons project Museumkamer in Museum Galerie RAT dat we bijna zouden vergeten dat we op Texel wonen. Al vele zomerse dagen waren wij druk in de weer met zagen en boren, verven en inrichten, terwijl we onze gasten zagen komen en gaan, bruinverbrand van de zon-uren op het eiland. Vandaag, op zondag nog wel, moesten er nog wat 'dingetjes' gedaan worden voordat de andere dag weer nieuwe gasten zouden arriveren. Met het zweet in de bilnaad nog een plankje hier en een latje daar. Om 17.00 uur waren we er eindelijk klaar voor; naar het strand. Twee stoeltjes op het karretje, de hele bende in de auto en gaan. Bij Paal 15 naar links. Meer tegenliggers dan medestrandgangers. Beter! Na een eindje lopen was het strand, op wat wandelaars met hond na, zo goed als verlaten. We installeerden ons en maakten eerst een zak chips open.Daarna de couscous met geitenkaas en de heerlijke wijn. "Hè, hè, waar waren we nu eigenlijk mee bezig?" Vakantie!!!
We lieten alles op z'n plek vallen en keken uit over de glinsterende golven in de verte.

Armando R.I.P.

Het Armando Museum was vanaf de opening op 8 december 1998 tot 22 oktober 2007 gevestigd in de Elleboogkerk in Amersfoort. Ik bezocht de tentoonstelling en de zwart witte schilderijen staan sindsdien gegrift op mijn netvlies; de zwarte vlag, het zwarte prikkeldraad, de zwarte akker en het zwarte beest in de witte sneeuw in dikke klodders op het doek. Op weg naar het Henschotermeer kwam ik met mijn twee meisjes, één voor op en één achterop de fiets, langs die grote ladder, die daar stoer uit het landschap omhoog rees. De term 'schuldig landschap' was meteen duidelijk. Een landschap dat Armando 'gezien' had in zijn meest wrede hoedanigheid. Vooral het zwarte beest vond ik mooi. Niet veel later maakte ik één van mijn eerste schilderijen met in mijn achterhoofd dat beest van Armando.
Toen gaf het me al een kick daar rond te lopen. Het maakte me op de een of andere manier gelukkig en het was fijn iemand te 'ontmoeten' uit de kunstwereld. Het werk van Armando was somber, maar dat was mijn stemming ook regelmatig. Op zoek naar mijn identiteit herkende ik mijn eigen eenzaamheid in zijn werk. Wat ik toen nog niet besefte: het was die eenzaamheid als kunstenaar.
Op 22 oktober 2007 brak in de kerk een uitslaande brand uit. De brand was zo groot van omvang dat vrijwel de volledige aanwezige collectie van Armando verloren is gegaan. Ik fietste uit de stad terug naar ons huisje in Amersfoort. Alles was afgezet bij de Koppelpoort.
Het was vlak voor we naar Texel gingen. Ik had nog geen flauw benul dat ik ooit ook mijn eigen museum zou hebben.