Visje, visje in de zee

Als kind hadden we het boek in huis. Volgens mij had ik het een keer uitgekozen bij de buurvrouw uit een tafel vol snuisterijen, als beloning voor het verzorgen van de plantjes en de kanarie gedurende hun afwezigheid vanwege een verre reis: Het Tovervisje van de gebroeders Grimm.
Ik was een jaar of 14 en vond het een geweldig verhaal;
Twee dwergen, eerst gelukkig in hun Keulse pot, mochten van de tovervis wensen wat ze wilden. Maar ze vroegen steeds meer en groter en uiteindelijk hadden ze niets meer.
Nu ben ik inmiddels bijna 57 en schrijf hier een vrije improvisatie op dit sprookje:

Het Tovervisje
Het tovervisje reisde met ze mee, maar alles wat ze tegen kwamen vonden ze goed genoeg, zodat ze hem nooit hoefden te vragen dingen voor hen te toveren. Ze leefden in ieder huisje alsof het een paleisje was en maakten van iedere 'keulse pot' een unieke plek waar het leven z'n gang kon gaan.
Zo verzeilden ze van Utrecht in Amersfoort, waar er twee lieve meisjes bijkwamen. En ook al was het leven niet perfect en gebeurden er ook verdrietige dingen, ze vroegen de vis nooit om een wens waarheid te laten worden.
Van Amersfoort verhuisden ze naar Texel. Daar was het visje natuurlijk heel blij mee, want hoe dichter bij zee hoe beter. Maar wanneer vroegen ze hem nu eens wat! De meisjes waren ondertussen al uitgevlogen en hij had het nakijken.

Het tovervisje had al die tijd dus niets hoeven doen, want een klein leven was goed genoeg voor het stel. Ook toen de kunstwerken op het eiland al snel de kleine woonkamer tot in alle hoeken en gaten vulden woonden ze nog heel gezellig in het kleine tuinhuisje erachter. Ze schikten zich eenvoudig in hun lot als arme kunstenaars. Het was een tenenkrommende situatie voor het tovervisje.
Hij zag de man en vrouw, hun dochters, familie, vrienden, buren en vreemde bezoekers passeren.
Hij kende al de verhalen van geluk en verdriet door de jaren heen, maar nog steeds werd hem niets gevraagd en telden ze kennelijk hun zegeningen? Hij verveelde zich mateloos.
Tot op een dag hij het niet langer kon verdragen: "klein leven o.k., maar werkeloos toezien NEE!"

En zo eindigde het tovervisje voorlopig naast de deur van een hele grote en sfeervolle woning met werkplek, museum, galerie en gastenkamer aan de Burgwal op nummer 20.
De man en de vrouw waren heel blij met dit wonder dat hun overkwam, al begrepen ze niet goed hoe ze hier nou zo in verzeild waren geraakt.
Vandaag hebben ze de tovervis onder hun huisnummer aan de muur geschroefd.

Flessenpost

Eindelijk, na jaren struinen over de stranden van Texel, is het dan zover; ik vind flessenpost!!!!
Velen zijn mij al voorgegaan. Wim Kruiswijk correspondeert bijvoorbeeld al jaren met mensen van wie hij de post in allerlei verschillende flessen op het Nederlandse strand vond. Op Texel vond Maarten Brugge in juni nog weer eens een glazen potje die twee maanden ervoor in Zeeland in zee gegooid was. Een teken van leven uit verre oorden van een onbekende met een persoonlijke boodschap. Het gaat over een zoektocht naar een verloren geliefde of een ver familielid. Het is soms een laatste wanhopige noodkreet die jaren dobberde op de golven en meegenomen werd in de stroming van het eindeloze water en uiteindelijk strandt op het zand.
En nu sta ik dan op de Hors voor een blauw doorschijnend flesje met een wit rolletje papier erin. Daar ligt het ineens voor mijn voeten in een bedje van fijne zandkorrels. Begerig raap ik het magische flesje op en bekijk het aandachtig. Gek genoeg is de dop er al af, maar het papier lijkt nog droog te zijn. Door de fles heen lees ik: 'Letter in a bottle from, ... en na even draaien: Texel.'
Al snel voel ik teleurstelling opkomen; het is van plastic en niet van glas. Geen fles waarin ooit wijn of iets sterkers zat en, voordat het briefje erin gestopt werd, leeg gedronken is door iemand die zijn lijden wilde verzachten. Dat is hier dus niet het geval, maar ik zet me er overheen, want het gaat per slot van rekening om de inhoud. Ik zoek wanhopig naar een takje om het rolletje papier uit het platte flesje te hengelen in de hoop op een waanzinnige hartenkreet of een boodschap van iemand in geestelijke nood die ik dan zou kunnen terugschrijven om hem of haar een hart onder de riem te steken!
Met een geschikt stokje trek ik al snel het rolletje eruit, vouw het open en lees:

To Dear finder, 

my name is Stepan. I threw this bottle into the Sea on october 9, 2019 off the shore of Texel Island. Please send me message when and where you found the bootle. 

Ahoi! 

Stepan. 

Eronder staat een email-adres.

Langzaam bekruipt me een gevoel van desillusie en verontwaardiging; de inhoud van de brief is bepaald geen hartenkreet en wie zegt er nou in deze tijd tegen een kind: "hier heb je een flesje van plastic, schrijf er je naam op en gooi het in zee."? Wie weet ligt er nu ergens een vogel of vis te creperen met die dop in zijn maag en godzijdank heb ik die fles nog kunnen vinden om groter drama te voorkomen. Ook het voorgedrukte stuk papier haalt alle romantiek weg. Geen gerafeld vodje waarop iemand in nood nog een laatste boodschap heeft gekrabbeld, maar een kind dat gewoon op Texel aan een gooi-plastic-fles-in-de-natuur-actie heeft deelgenomen. Ik bespeur bij mezelf een gefrustreerde emotie.

Ik stop de krabbel terug in de fles en leg het bij de andere gevonden voorwerpen. Die andere dingen van hout en plastic hebben stuk voor stuk meer inhoud dan deze ene vondst, maar dit terzijde. 

De volgende morgen lees ik de brief nog eens. 

Ik zie nu pas dat het emailadres eindigt op cz; Stepan komt uit Tsjechië! De nieuwsgierigheid gaat het hier nu toch winnen van de deceptie. Een goede nachtrust helpt ook mee.

Natuurlijk schrijf ik een reactie aan Stepan:

Dear Stepan, I found your bottle with the letter on the very southern beach of the Island Texel. 

I walked there with my husband and dog, searching for trash I can use. I make art out of washed up materials, if you like you can take a look at our website and see what I make of it. 

So I found your bottle. I hope you had a nice stay on Texel. Were you on a holiday trip? With whom were you? How old are you? Do you have brothers or sisters? Wat do you like and what don't you like? Are you happy or sad? Where do you live? Is that a nice place? Do you have a friend? A pet? I would like to hear a little bit more about you! I hope to hear from you soon! Ahoi! and all the best, Maria Roelofsen.

www.museumgalerierat.nl  

Berlin

Gisteren om 17:00 uur stapte onze oudste dochter in de trein naar Berlijn. Ze zit daar nu in een kleine studio met een groot bureau om aan haar tweede boek te schrijven. Even weg uit haar Amsterdamse wereldje met dagelijkse beslommeringen.
De stad Berlijn, waar ik met mijn kersverse lief ooit doelloos rondliep in een stervenskoude januarimaand. We gingen van West- naar Oost-Berlijn via Checkpoint Charlie. Naïef als we waren kwamen we te dicht bij de muur toen we enorme ijspegels aan het bewonderen waren. "Geh doch weg, die knallen dich ab!," schreeuwden een paar bouwvakkers in een wit hemd vanuit de bouwkeet, waar de pegels aanhingen. We zagen de wachttoren met daarin een bewapende soldaat en maakten ons uit de voeten. Wat later ontmoetten we een echtpaar met een Teckel in de sneeuw. Zij ontvingen ons hartelijk in hun typisch Oost-Berlijnse appartement. Om 23:30 uur moesten we ons haasten om voor middernacht weer in het Westen te zijn.
En nu zegt onze dochter dat ze van West naar Oost heen en weer loopt alsof het nooit anders was.
Zij is van 1989, het jaar dat de muur viel.

In ons Museum is het een gewone dag; de Museumkamer schoonmaken voor de nieuwe gasten en bezoekers te woord staan. Rond een uurtje of twaalf loopt mijn anonieme leverancier van gejutte spullen binnen. Ik zie hem aankomen met een grote dubbele peddel, een vishengel en een grote roerstok met klodders verf in allerlei kleuren. Hij geeft me een tasje en zegt: "hier ook nog wat klein spul." Ik leg het op het aanrecht om de inhoud later te bekijken en schoon te maken. We praten wat en als hij weg is maak ik foto's van wat hij bracht. Ik leeg het witte tasje en ben aangenaam verrast over wat hij zoal op het Texelse strand heeft weten te verzamelen.
Nadat ik alles heb gefotografeerd en op de computer heb gezet draai ik me om en zie de beer en het opschrift van het tasje dat ik achteloos op de bank had gelegd, ik lees: 'Berlin'
Ik zie nog meer tekst ... en zo komen vandaag op bizarre wijze Berlijn en Museum Galerie RAT (Recomposed Art Texel) samen, aangeleverd in een wit tasje.