Ik loop door een herfstachtig park met de hond. Het heeft flink gewaaid.
Half augustus, maar het lijkt even of het al november is. Op de terugweg naar huis check ik of de dakpannen er nog goed bij liggen. Ineens zie ik iets tussen de oranje pannen uitsteken; het is de zwarte vleugel van een vogel! Even lijkt het of hij beweegt, maar het is de wind. Een kauwtje of een gierzwaluw?
Het dramatische beeld vestigt zich op mijn netvlies; die ene vleugel omhoog, een laatste schreeuw om hulp, een laatste groet, voordat de hongerdood toesloeg. Hoelang heeft hij daar in doodsangst zitten spartelen met zijn kopje klem tussen de pannen terwijl de anderen allang waren vertrokken richting Mali en Congo?! Ik heb niets gezien en niets gehoord van zijn strijd om los te komen.
De eerste bladeren dartelen de hal van het museum in als ik de hond snel van zijn riem ontdoe. Met een lange ladder bereikt mijn man de dakgoot en met een lange schoffel schoffelt hij net zo lang totdat het kadavertje lichtvoetig naar beneden dwarrelt.
Ja, het is inderdaad een gierzwaluw, helemaal uitgedroogd.
Het is stil nu, doodstil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.