De naaktslak

Om nog even op het thema Zielige Dieren voort te borduren het volgende.

Al weken verzamel ik in onze kleine stadstuin de naaktslakken die zich daar spontaan aandienen in de schemering. Vaak slepen ze zich over de vlonderplanken van A naar B. Als je niet uitkijkt glij je zo over die trage gasten de tuin in. Gisteravond spotte ik net op tijd een flinke, roestbruine hermafrodiet voor de achterdeur. Snel pakte ik het lege jampotje en behendig tikte ik hem erin. Een slak kan zich beter  ophouden in de openbare ruimte om daar het ecosysteem op pijl te houden. Het plan was om de uitzetting te combineren met het uitlaten van de hond later die avond. Echter, in de haast mijn bed in te komen vergat ik het potje en vannacht om 3:00 uur werd ik wakker met een onaangenaam gevoel; ik dacht aan de slak die ik zonder water en zonder gaatjes in het deksel had achtergelaten op de keukentafel.

Toch ben ik na een korte periode van schuldgevoel weer in slaap gevallen.

Om 8:00 uur was ik beneden en zag door het glas dat de slak er slecht aan toe was. Kromgetrokken lag hij daar op de bodem. Ik goot snel een paar druppeltjes water over hem heen; "Hij zal wel dorst hebben." Weinig beweging. Ik tilde het blaadje waaraan hij vastgeplakt zat op en dacht, en hoopte, dat hij aan het eten was, maar de kop met de ingetrokken voelsprietjes bevonden zich aan de andere kant. Ik bewoog het blad heen en weer in een irrationele poging het diertje te reanimeren.

In het park gooide ik het potje leeg. Nu is gooien niet mijn sterkste kant en de slak stuiterde dan ook met blad en al vlak voor mijn voeten in het gras.

Ik pakte hem weer op en legde hem op een schaduwrijke plek tussen de klimop.