Een groot geluk

Onze kleindochter is nu 17 dagen op deze wereld. 

Het was een bizarre tijd van wachten in het huis van onze vrienden Noor en Ton in Gouda. 

Frida maakte het spannend, ik heb geen nagel meer over, maar uiteindelijk is ze op de laatste dag dat het nog thuis toegestaan was, op natuurlijke wijze in het water geboren. 

We hadden daarna nog maar een weekje om van haar te genieten voordat we weer naar Texel zouden moeten afreizen. Hele bijzondere momenten met dat nieuwe kleine mensje in mijn armen.

Zoveel liefde en zo trots op mijn eigen jongste dochter en haar lief. 

Een hele middag met Frida in mijn armen. En maar kijken en maar kijken naar dit wondertje. 

Dat ik vroeger graag verloskundige wilde worden snap ik nog steeds helemaal. Maar midden in de nacht je bed uit weerhield me ervan. Ook heb ik geen rijbewijs, dus dat maakt het er dan ook niet makkelijker op. Maar wat een power hebben wij vrouwen toch. Je weet dat je lieve dochter alles op alles zet om dat mensje eruit te werken. Dat ze pijn heeft, heel veel pijn. Je kunt niets doen voor haar. En je komt erachter dat dat ook niet hoeft, dat ze de klus zelf geklaard heeft en dat ze het fantastisch gedaan heeft. Er is een klein, mooi meisje toegevoegd aan de familie. Een groot geluk.

Inmiddels zijn we alweer een tijdje terug op het eiland. De gasten voor de Museumkamer checken in en uit en bezoekers aan het museum hebben al weer werk gekocht. Jammer dat we niet zomaar even langs kunnen. Rotterdam ligt op 4 uur reizen van Den Burg. We missen Frida. Het is een beetje verliefd zijn, je wilt er steeds naar toe. Gelukkig hebben we nu allebei een smartphone en ieder fotootje en filmpje wordt gekoesterd. Hartje hier, hartje daar.

Gistermiddag even lekker uitwaaien.

In de verte zie ik twee kraaien en twee eksters op het pad, wat doen ze daar? 

Dichterbij blijken ze te eten van een dode haas. Op het strand vinden we weinig plastic, wat natuurlijk goed is, maar wat ik toch stiekem jammer vind. We vinden hout met blauwe verf eraan en wat drijfhout dat hard genoeg is om wat van te maken. Prachtige uitzichten en luchten. 

Op de terugweg naar de auto komt er geen einde aan het kronkelpad dat op en neer gaat langs de Horsmeertjes.

Zomer in september

Zomer in september.

Ik realiseer me dat ik de hele zomer nauwelijks nog een lange dag op het strand ben geweest. 

Dan stond er weer teveel wind en dan was het na sluitingstijd van het museum alweer te koud of waren we gewoon domweg te sloom. 

Vroeger, toen we pas op Texel woonden en we het eiland natuurlijk nog helemaal moesten ontdekken, zwierven we soms hele dagen over het eiland. 

We hadden ook nog geen eigen bedrijf en we woonden heel klein. 

Deze zomer waren we vooral aan het werk: 

bijna iedere dag begon met het schoonmaken van het gastenverblijf,

daarna mooie dingen maken en bezoekers aan het museum te woord staan, 

wassen draaien,

klussen 

en gasten voor de Museumkamer in- en uitchecken. 

Allemaal heerlijk om te doen! 

's Avonds even borrelen in ons tuintje tot de zon achter de kerk verdween, 

genieten van de bezoekjes van de kinderen,

'Zomergasten' of een goeie film kijken of gewoon stom voor het bakkie hangen. 

Even lekker niets hoeven voor de rest van de dag.

Heerlijk om te doen!

Echter nu moeten we toch echt gaan, het zijn immers de laatste zomerse dagen.

De hoogste tijd dus voor weer eens een ouderwets dagje strand op de vrije zondag.

Met de nodige versnaperingen zitten we al snel in de brandende zon met ons strandtentje. 

De kaasjes en biertjes in de 'koelkuil' in het zand. Lekker een beetje struinen door het zand, frisse salade eten, biertje met limoen, chippie, broodje met geitenkaas en met bleu d'Auvergne, olijfje met knoflook.

Tevens de ideale situatie om ons leven tot nu toe eens even onder de loep te nemen; 

Hoe verschillend kun je zijn! Je hoeft alleen maar naar ons werk te kijken.

Een dagje de natuur in relativeert alles en we beseffen hoezeer we boffen.

Eigenlijk komt er niet veel meer uit dan dat we de liefde nog steeds hebben.

Ik kan het niet laten wat mooie houtjes te verzamelen. 

Voor een zwempartij was het helaas geen fijne zee; te ondiep, veel kwallen, geen branding. 

Er is altijd wel wat in het leven dat tegenzit. 

Er schuift een zwart schip over het zand in de verte. 

De zon maakt alles van goud. 

 

 

Vakantie in de achtertuin

Nee, ik ben geen reiziger. Ik reis het liefst thuis. 

Niet: de stress van het inpakken, van het uren lang over de snelweg jakkeren, je hoeft niet te zoeken waar het is, nooit heb je het gevoel van wat doe ik hier (want je woont en werkt er immers), je hoeft niet te zoeken naar waar het leuk is, waar je wat kunt eten voor een schappelijke prijs, waar je kunt overnachten. Het bed is er altijd goed en fris. Je bent er vrij. Er valt altijd wel wat te beleven als je er oog voor hebt. Trouwens hier dichtbij kun je heerlijk Italiaans ijs halen. Je kunt uit eten als je dat zou willen en op een terrasje zitten. Je lievelingsmuziek kun je afspelen terwijl je in je chillpants op de bank ligt. Je kunt genieten van het heerlijke klimaat. En natuurlijk heb je thuis het minst last van de coronasores. Kortom, ik ga het liefst op reis in m'n eigen huis. En als ik het zat ben de toerist uit te hangen op mijn eigen plek kan ik gewoon weer lekker aan het werk.

Mijn lief moest na het lezen van mijn stukje denken aan onderstaand gedicht.

Ik zei: "Kopieer en plak het eronder om het geheel wat naar een literair niveau te tillen".

Zo gezegd zo gedaan.

Aan de vooravond van nooit vertrekken...

Aan de vooravond van nooit vertrekken

Hoeft men tenminste geen koffers te pakken

Noch plannen op papier te zetten,

Met onbedoelde begeleiding van wat men vergeet,

Voor het vertrek, vrijblijvend nog, de dag daarop.

Men hoeft niets, niets te doen

Aan de vooravond van nooit vertrekken.

Welk een rust niets meer te hebben om van uit te rusten!

Grote gemoedsrust, de gemoedsrust zelfs geen schouderophaal op te brengen

Voor dit alles, alles al gedacht te hebben,

Is het, welbewust te zijn beland bij niets.

Grote vreugde als geen vreugde meer van node is:

Een omgekeerde buitenkans.

Hoe vele malen lang reeds leef ik

Het vegetatieve leven van het denken!

Alle dagen, sine linea,

Rust in ruste, rust...

Grote gemoedsrust...

Welk een vrede, na zo vele reizen, geestelijke en lichamelijke!

Hoe heerlijk kijken is het naar de koffers, starend als naar niets!

Sluimer, mijn ziel, sluimer!

Grijp je kans en sluimer!

Sluimer!

Kort is de tijd die je gegund is! Sluimer!

het is de vooravond van nooit vertrekken!

(27-09-1934)

© Fernando Pessoa

Uit: Álvaro de Campos Poesías/Gedichten 1913-1922

De Arbeiderspers 2006

vertaald door August Willemsen

 

 

17:00 uur Paula uitlaten

De kerkklok slaat vijf keer. Paula wordt actief en gooit als het even te lang duurt voordat ik in actie kom recalcitrant de kussens van de bank. Dan volgt naar haar tevredenheid het vaste ritueel; de riem om de kop en het beloningskoekje. Vroeger kon je haar echt niet motiveren van de bank te komen voor een wandelingetje. Ze liet zich rustig een eind door de kamer slepen, maar sinds die kleine lekkernijen in haar leven zijn gekomen weet ze niet hoe snel ze netjes voor me moet gaan zitten. Opgewekt loopt ze mee naar de voordeur. We gaan op pad. 

Echter als ze erachter komt dat dit niet even een kort uitje wordt, maar dat het plan is om verder te gaan dan de bebouwde kom gaat ze treuzelen. Ik trek haar mee, ik praat haar moed in, ze loopt een stukje en gaat dan weer op de rem; Dit was niet de bedoeling! Ik wilde alleen maar even snel naar het park en dan mijn avondprak opeten!  Voor de verandering heb ik maar weer eens de camera meegenomen en maak al bij het begin van de Hoge Berg de eerste foto. Hoe vaak ik hier ook al gelopen heb, iedere keer raakt me de schoonheid van dit stukje Texel. Behalve twee enorme boerderettes, zoals Maarten van Rossum ze eens noemde, is het hele gebied verder puur gebleven en ik hoop ook dat verdere vergunningen om daar zogenaamde 'oude' nieuwe boerderijen neer te zetten die doorgaan voor vakantiewoning of woonhuis het gebied en mij bespaard blijven. Vlindertjes blauw en oranje, wit en geel fladderen rond mijn schoenen.

Als kind slenterde ik al langs de akkers van boeren. 

Het gevoel dat ik toen had krijg ik hier weer cadeau; vrijheid en wegdromen, niets hoeven, zomaar wat lopen en kijken wat je tegenkomt; bloemen en dieren, maar liever geen mensen. Onbekommerd. 

Op wat gegrom en geblaf van Paula na, die even door het lint gaat bij een bekende tegenligger met een hond waarmee ze al jaren niet door één deur kan, keert de rust weer op het smalle paadje. 

Ik kijk een tijdje naar vier hazen op de pas gemaaide akker. Iedere keer als ik de camera op filmen zet blijven de hazen stil zitten. Pas bij de vijfde poging komen de hazen op het juiste moment in actie.

Een troepje boerenzwaluwen scheert laag over door de blauwe lucht en over het glooiende land.

Paula heeft er nog steeds weinig zin in. Ze wordt oud en nukkig. Ze wacht geduldig tot ik mijn plaatjes gemaakt heb. Op de kruising heeft ze keuzestress.

Op het punt waar je linksaf het nieuw aangelegde pad tussen de tuunwallen door in kunt kader ik ook nog even een grote witte gans en een knobbeleend in. 

Dan bij de Georgische begraafplaats zet Paula er ineens de pas in. 

Ze kijkt af en toe achterom alsof ze zeggen wil: 

kom nou, daar is de kerktoren, ik heb honger,

het is al laat