Als we het laatste duin over gaan zien we dat het zeer laag water is. We steken de enorme zandvlakte over naar de branding en lopen rechtsaf richting zuidwestelijke puntje, daar waar je het dichts bij de vuurtoren van Den Helder kunt komen. Tasjes en rugzak in de aanslag.
We vinden bruikbare vormen en kleuren: een flessenhals van dof groen glas, waarin kleine schelpjes muurvast zitten, drijfhout hard of zacht, een blauw stukje 'harig 'plastic enzovoort. Ook een paar skeletten van Eidereenden, maar die laten we liggen.
Ik weet dat als het flink eb is je ook weleens een bot kunt vinden van een dier dat hier vele jaren geleden leefde. Al snel raap ik er eentje op. Verrassend genoeg zit er een gaatje in. Grappig en handig! Het zou een poot van een nog te maken sculptuur kunnen zijn. Ik doe hem in de tas. Na een lange tocht buigen we af en steken de zandvlakte weer over.
Thuis post ik mijn avontuur op facebook en al snel krijg ik een berichtje van Hendrien;
"Wat gek, ik vond ook zoiets, maar kleiner, bij paal 12. Ook met een gaatje erin. Morgen maar eens bij Ecomare vragen. Jouwe even meenemen?"
Vandaag komt ze binnen met de botten in een wit zakje. 'Twee opperarmbenen van een schaap' staat er op geschreven met balpen. "Niet zo oud; ergens uit de middeleeuwen", voegt Hendrien er glimlachend aan toe. Ik haal de opperarmbenen uit het zakje en al snel gaat de verbeelding met me aan de haal;
ik zie twee bungelende poppenbeentjes. Dit gezegd hebbende brengt het een herinnering boven bij Hendrien; ze vertelt dat ze vroeger een negerpopje had, dat woord kon toen nog. Dat was zelfs iets zeer vooruitstrevends in de opvoeding in die tijd. Ik had er zelf ook één in het kader van de assimilatie tussen wit en zwart. Helaas was er van haar pop een been kapot gegaan. Haar vader kon het wel maken, maar hij had alleen nog een wit poppenbeen. Zo had ze een pop met twee bungelende beentjes: een wit en een bruin been, precies zoals de botjes uit het zakje.
Ik mag het witte been van Hendrien houden.
