Kan je die schijt niet ff opruimen

We hebben een hond, een oude hond. Ze wankelt af en toe met haar achterkantje, maar verder doet alles het nog redelijk goed; eten en drinken, plassen en poepen. Lange afstanden zoals vroeger met de verschillende juttochten gaat echter niet meer. 

Ik laat haar uit in het park vlakbij. Iedere ochtend, middag en avond. Aan het begin van het park zakt ze vaak meteen door de achterpootjes voor een lange plas. Het is een teefje, die plassen zittend. 

Na de 'grote' boodschap stap ik behoedzaam door het gras en ruim dan in een handomdraai haar bescheiden, bruine drolletje op. Soms sta ik dan toch helaas in de stront van een andere hond, maar dit even terzijde. Ook ruim ik vaak nog even het afval rond de bankjes op: blikjes, patatbakjes, plastic verpakkingen, sigarettendoosjes en peuken. Niet om mezelf op de borst te kloppen schrijf ik dit hier, maar omdat je dan beter mijn humeur kunt inschatten aan het eind van deze verhandeling.

Gisteren werd ik tijdens een wandelingetje aangesproken door een wat oudere mevrouw met ook een oude hond. Ze zei ineens: "Ze heeft gepoept (met ze bedoelde ze mijn Paula), dus moet je dat niet even ...oh nee, het is natuurlijk een vrouwtje en die plassen zittend." Ik bevestigde dit. Ik snapte de verwarring. Kan gebeuren. 

Vanmiddag liep ik weer met m'n grijze viervoeter naar het park. En ja hoor, zodra we er waren dook ze meteen de bosjes in om de druk van de ketel te halen. Een jong stel loopt gearmd langs op weg naar de kermis. In het voorbijgaan zegt de jongen ineens tegen mij: "Kan je die schijt niet ff opruimen!" De fors uit de kluiten gewassen jongeman liep vervolgens gewoon door met z'n meissie en ik meende op te maken uit zijn houding dat hij het best stoer vond van zichzelf dat hij mij zojuist tot de orde had geroepen. Ik riep ze nog achterna: "Ze heeft niet gepoept, het is een teefje, die plassen zittend!" Al snel verdwenen ze in het kleurrijke kermisspektakel op het plein. Ontgoocheld stond ik even stil bij het leven van alledag. Schijt.