Ik kon toen echt niet bevroeden dat die plek vele jaren later uit zou groeien tot een dorp dat bruist van de kunstzinnige bedrijvigheid met een eigen museum voor moderne kunsten!
Net zo min kon ik bedenken dat ik vele jaren later op Texel zou wonen en werken als beeldend kunstenaar met een eigen museum. Als kleuter hield ik me daar al helemaal niet mee bezig; het leven was één groot avontuur dicht bij huis.
Ergens rond mijn tiende jaar verhuisden we naar Bunnik in het Westen van het land.
Die andere kant van het land stond nou niet bepaald goed bekend. De grote stad, daar hadden ze het toen nog niet zo op in het Oosten. De uitdrukking 'doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg', sloeg dan ook vaak op de stadse fratsen van de randstedelingen.
Maar al snel ging alles ook in het westen zijn gangetje en bleek het daar helemaal niet zo anders te zijn. Je moest naar school, je moest je huiswerk doen, eten en slapen op gezette tijden.
Je moest naar je ouders en de meesters en juffen luisteren.
Ik voelde me als puber enorm alleen in die grote- mensen- wereld. Het avontuur lag allang niet meer voor het oprapen. Ik kwam via een lange omweg eindelijk met mijn M.A.V.O- diploma van de middelbare school.
Om me los te rukken uit het benauwde keurslijf van thuis en school ging ik op mijn achttiende in Utrecht op kamers. Ik doorliep de K.L.O.S. (Kleuter Leidster Opleiding School) met frisse tegenzin. Het bleek al snel dat ik geen 'echte' juf was; de kleuter vond ik heel erg leuk, maar in het systeem kon ik niet uit de verf komen. Spelenderwijs op ontdekkingstocht gaan zat er helaas niet in. Het ging over de methode, het rooster, leerdoelen en handelingsplannen.
Wat ik vooral leuk vond aan die opleiding was de tekenleraar! Hij zag wie ik was ver voordat ik dat zelf in de gaten kreeg. Hij liet me de wereld zien waar ik naar snakte. De optocht van de verbeelding, die van de kunsten, waarin fantasie en vrijheid voorop liepen! Ik dacht het eindelijk gevonden te hebben en hoopte voor eeuwig bij deze man te blijven. Mijn leven was toch eindelijk daar waar het wezen moest! Maar natuurlijk liep het anders. Wat bleef was de ellende van een verloren grote liefde. Maar ik had een richting. Ik was weer op avontuur.
In Utrecht leerde ik mijn huidige lieffie kennen, waar ik nu zo'n dertig jaar mee getrouwd ben.
Zo goed en zo kwaad probeerden we ons leven vorm te geven met z'n mogelijk- en onmogelijkheden. Na Utrecht kwamen we terecht in het oude tolhuis op een stukje platteland tussen Leusden en Amersfoort. Een romantische plek aan de Barneveldse Beek. De zoektocht naar wat het moest worden ging door met ups en downs. De settting klopte, maar het leven dat erbij hoorde kwam maar moeizaam van de grond. Toen we daar na een paar jaar weg moesten vonden we een benedenverdieping in het Soesterkwartier, een echte arbeiderswijk van Amersfoort.
We verhuisden van de Soesterweg 155 waar onze oudste dochter geboren werd, naar nummer 157 ernaast, waar onze jongste dochter geboren werd. Want als ik ergens zeker van was dan was het wel dat ik moeder wilde worden. We kochten ons eerste huisje een straat verderop. Daar leefde ik mijn leven als partner, moeder en juf. Ik probeerde ook het leven als kunstenaar vorm te geven, maar ik zette daar na een tijdje een dikke streep door want dat bleek iedere keer een enorme worsteling. Kunstenaar ben je ook al maak je niets....
Toen mijn mooiste 'kunstwerken' uitvlogen verhuisden we naar Texel.
Langzamerhand groeide Atelier Maria Roelofsen onder mijn handen. Bizarre wezens van aangespoelde materialen namen beslag van het kleine huisje in het centrum van Den Burg.
Na ruim tien jaar kwam Burgwal 20 in beeld, een paar huizen verderop, dat we in augustus 2019, na twee jaar huren, konden kopen en waar we nu wonen en werken.
Gisteren kwam de dochter van onze buurvrouw een foto brengen van dit prachtige pand.
Haar zwager houdt zich bezig met de geschiedenis van Texel.
De foto stamt uit 1962.
Wat ik vooral leuk vond aan die opleiding was de tekenleraar! Hij zag wie ik was ver voordat ik dat zelf in de gaten kreeg. Hij liet me de wereld zien waar ik naar snakte. De optocht van de verbeelding, die van de kunsten, waarin fantasie en vrijheid voorop liepen! Ik dacht het eindelijk gevonden te hebben en hoopte voor eeuwig bij deze man te blijven. Mijn leven was toch eindelijk daar waar het wezen moest! Maar natuurlijk liep het anders. Wat bleef was de ellende van een verloren grote liefde. Maar ik had een richting. Ik was weer op avontuur.
In Utrecht leerde ik mijn huidige lieffie kennen, waar ik nu zo'n dertig jaar mee getrouwd ben.
Zo goed en zo kwaad probeerden we ons leven vorm te geven met z'n mogelijk- en onmogelijkheden. Na Utrecht kwamen we terecht in het oude tolhuis op een stukje platteland tussen Leusden en Amersfoort. Een romantische plek aan de Barneveldse Beek. De zoektocht naar wat het moest worden ging door met ups en downs. De settting klopte, maar het leven dat erbij hoorde kwam maar moeizaam van de grond. Toen we daar na een paar jaar weg moesten vonden we een benedenverdieping in het Soesterkwartier, een echte arbeiderswijk van Amersfoort.
We verhuisden van de Soesterweg 155 waar onze oudste dochter geboren werd, naar nummer 157 ernaast, waar onze jongste dochter geboren werd. Want als ik ergens zeker van was dan was het wel dat ik moeder wilde worden. We kochten ons eerste huisje een straat verderop. Daar leefde ik mijn leven als partner, moeder en juf. Ik probeerde ook het leven als kunstenaar vorm te geven, maar ik zette daar na een tijdje een dikke streep door want dat bleek iedere keer een enorme worsteling. Kunstenaar ben je ook al maak je niets....
Toen mijn mooiste 'kunstwerken' uitvlogen verhuisden we naar Texel.
Langzamerhand groeide Atelier Maria Roelofsen onder mijn handen. Bizarre wezens van aangespoelde materialen namen beslag van het kleine huisje in het centrum van Den Burg.
Na ruim tien jaar kwam Burgwal 20 in beeld, een paar huizen verderop, dat we in augustus 2019, na twee jaar huren, konden kopen en waar we nu wonen en werken.
Gisteren kwam de dochter van onze buurvrouw een foto brengen van dit prachtige pand.
Haar zwager houdt zich bezig met de geschiedenis van Texel.
De foto stamt uit 1962.
