Ik loop naar het groentestalletje aan het begin van de Slingerweg. Een man, ik schat hem rond de tachtig, runt daar een 'winkeltje' van wat hij zoal oogst uit de moestuin. Soms zie ik hem fietsen met een paar grote kroppen andijvie in de fietstas. Jaren terug, toen we nog maar pas op Texel woonden, zag ik hem met zijn vrouw achter het raam van de bijkeuken bezig. Dan waren ze porties aan het maken van de snijbonen of de geoogste bietjes. De plastic broodzakken werden daarvoor hergebruikt. Hun leven leek eenvoudig en goed. Al een aantal jaren is hij nu alleen en het aanbod is met de tijd minder gevarieerd geworden.
De verbleekte parasol, boven de houten planken op schragen, zie ik al van verre. Ik heb aardappelen nodig. Ze zijn twee euro voor twee kilo. Het uitgetelde kleingeld rinkelt in de jaszak van mijn winterjas, die aan de achterkant een beetje trekt bij de zoom. Het geld komt uit de brievenbus van het museum; mensen hebben tijdens de al maanden durende lockdown, tot onze grote verrassing, af en toe een royale gift door de gleuf gegooid. Echt zo lief!
Ik besluit ook nog een zakje rode uien mee te nemen voor één euro en deponeer de drie euro met een gulle hand in het ijzeren blikje. Met veel lawaai klettert het op de bodem. Het is nog vroeg in de ochtend. Als ik terugloop denk ik aan de mensen die in de hongerwinter barre tochten maakten naar het platteland waar de boeren goede zaken deden. Ook voel ik me als een arme kunstenaar die geen cent op zak heeft. Lucebert moest bijvoorbeeld met het weinige geld dat hij verdiende niet alleen zichzelf maar ook vrouw en kinderen te eten zien te geven. Hij woonde een tijd lang op één kamer, waar het tochtte en de kachel vaak kapot was. Ik krijg er een romantisch gevoel bij. Sober leven, een offer brengen voor de vrijheid. Thuisgekomen met de aardappelen en de uien lees ik het artikel uit De Parelduiker er nog eens op na.
Klik op hier voor het hele artikel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.