Omdat mijn lief zich vanmorgen, na de eitjes, de matzes en het glaasje sinaasappelsap al uit de naad gelopen heeft in trainingsoutfit en intensief bewegen verder voor gezien houdt, fiets ik vanmiddag met de bakfiets en de hond richting bos om er ook even uit te zijn. Er staat een gure wind. Bij de Anjahoeve rechtsaf. In het bos aangekomen vraag ik me af waar ik de fiets zal parkeren om ook nog even een stuk te wandelen. Ik laat de hond naast de fiets lopen op zoek naar een geschikte plek. Het is druk in de natuur. Er passeren veel gezinnen met uitgelaten kinderen op kleine gekleurde fietsjes. Toch maar even doorfietsen en zo kom ik bij de ingang naar het hoge bankje, waar we met pappa ooit nog even gezeten hebben. Ik parkeer de fietskar en laat nog even een groepje hardlopers voorgaan bij het ijzeren hekje. Dan loop ik het schelpenpad af langs de bank met het hoge duin richting zee. Ook hier veel wandelaars, ondanks de kou en dat het al na vieren is. Een Kiekendief vliegt laag over. Hij is duidelijk aan het jagen en duikt plotseling achter een heuvel. Uiteindelijk klimmen Paula en ik naar boven door het mulle zand. De zee is wild en Paula knijpt haar oogjes dicht vanwege het opstuivende zand. Ik twijfel of ik helemaal naar beneden zal gaan het strand op, maar ik kan de verleiding niet weerstaan en al gauw zit er een flinke schep zand in allebei mijn schoenen.
Eerst één dingetje jutten en dan mogen we pas terug. Het is een opdracht die ik mezelf als kind ook vaak gaf; eerst een blokje om rennen en dan mag je op de schommel, of alleen op de witte tegels anders ben je af en mag je vanmiddag geen ijsje...
Dan denk ik iets gevonden te hebben op het strand, maar het stuk hout blijkt, wanneer ik het onder het zand vandaan trek, te zwart geblakerd om er nog iets mee te kunnen. Een eindje verderop ligt een dode meeuw. Hij doet me denken aan de gekruisigde jezus. De meeuw is niet voor ons gestorven maar misschien wel door ons. Er ligt verder niets dat ik kan gebruiken en ik besluit mijn opdracht te laten voor wat ie is. Dat mag als je volwassen bent, dan mag je het zelf weten.
Ik ben nog maar net over het eerste duin als ik dichtbij een enorm gezoem hoor. Een zwerm muggen of bijen? Ik scan de struiken af en met een lichte schok constateer ik een drone vlak boven me. Wat irritant zeg! Mag dat zomaar! In een visioen zie ik mezelf in hetzelfde landschap staan met een lucht vol van drones, vliegtuigjes en andere flying objects en dat ik dan zeg tegen iemand: "Vroeger was de lucht leeg in de natuur." Verderop zie ik een vader en een zoon bezig met de drone. Ik durf er niets van te zeggen en vervolg zwijgend en met een volle blaas de terugweg. Vanwege de vele recreërende mensen durf ik een plasstop niet aan.
Paula laat zich gedwee in de bak zetten en we fietsen door het bos terug. Vanuit mijn rechter ooghoek zie ik mijn huisarts aan komen joggen. Gelukkig heb ik een zonnebril op, want ik hoop dat hij me niet herkent daar ik eens in een gênante positie voor hem op de behandeltafel heb gelegen. We groeten elkaar.
Ik fiets langs de ingang van de Bleekersvallei en denk even aan hoe ik daar laatst met mijn dochters in het zonnetje op het bankje heb gezeten. Een mooi moment: ik had net gehoord dat ik oma zou worden. Onderweg spot ik een eenzame lepelaar. Ik stop en kijk en maak een foto. Even later vliegt hij op en komt van heel dichtbij overvliegen. Mijn toestel stond nog in de inzoommodus helaas.
Ik fiets vrolijk langs narcissen en een paard met veulen; lalala! Met het idee om via een prachtige weg weer in Den Burg aan te komen steek ik de Pontweg over, maar helaas mag ik niet verder vanwege een opgebroken wegdek en ben ik al snel weer terug op die ellenlange weg.
Dan maar op de hoogste stand het rechte stuk af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.