De Scholekster van Jan Wolkers

Als kind was ik al een einzelgänger. Ik vermaakte me altijd prima in m'n eentje; je was dan lekker vrij om in je eigen bubbel van alles te beleven. 

Op school voelde ik me anders dan de anderen. Als de hele klas voor alcohol was op een feestje was ik tegen, immers een feest kon toch ook leuk zijn zonder alcohol? Als iedereen enthousiast was over het zeilkamp, bedacht ik iets waardoor ik niet mee kon.

Al vroeg ontfermde ik me over alles wat afgedankt werd of verstoten. Dikwijls nam ik knuffels en poppen mee van de straat, omdat ik het zielig vond dat ze waren weggegooid. 

Dieren die ik in de natuur tegen kwam waren stiekem mijn vrienden. 

Eens kreeg ik van mijn vriendinnetje, ik had er altijd maar één tegelijk, twee kuikens in een doos.

Haar vader werkte in Barneveld bij een kippenfokkerij. Mijn moeder en vader vonden het maar niets, maar ik liet me niet ompraten; die gele donsjes moesten op mijn kamer. 's Nachts deed ik geen oog dicht van het gepiep en gekras en na een paar nachten, het waren al halve kippen, vond mijn moeder het welletjes. De wallen onder mijn ogen werden steeds donkerder. We gingen ze netjes terugbrengen. 

Ik dacht niet dat er mensen waren zoals ik. Als puber kwam ik ze niet tegen. Ik voelde me onbegrepen en niet gezien. Ik hield ervan te observeren, ik was een dromer. Ik wilde het anders, maar hoe dan?!

Ik wist toen nog niet dat je dan meestal een kunstenaar bent.  

Ik was denk ik een jaar of twintig toen ik de naam Jan Wolkers hoorde vallen tijdens een radioprogramma. Het ging over Rottumerplaat. Hij had daar een week gezeten, alleen op het eilandje tussen de vogels en andere dieren. Hij redde een zeehond én een Scholekster. Hij had zich prima vermaakt. Ik voelde de klik en naarmate ik me meer verdiepte in zijn leven wist ik het zeker;

Ik was ook zo en ik wilde ook zo'n leven! En dan doel ik niet op de seks, waar de meeste mensen meteen over beginnen als het over Jan Wolkers gaat, alhoewel dat natuurlijk mooi meegenomen zou zijn. Het was boven alles zijn vrije geest! En voor het eerst zag ik een volwassene die zich ontfermde over het kwetsbare. Ik las al zijn boeken en zie hem nog steeds als diegene die mijn leven richting gaf. 

Daar moest het heen en daar ging het uiteindelijk ook heen!

Ik schilderde op een workshop met collega's in het onderwijs eens een keer de Scholekster van Jan Wolkers uit het boekje Groeten van Rottumerplaat. Met de kennis van nu weet ik dat ik toen, als vreemde eend in de bijt tussen de andere juffen, verlangde naar een ander leven en dat dit een uiting daarvan was.

Gisteren ging ik met mijn lief kringlopen in Alkmaar. Hij naar de boekenafdeling en ik naar de kleding. Terwijl ik met een gevulde mand langs de boeken bij de plank 'kunst' even stil stond viel mijn oog op een boekje; het was Winterbloei van Jan Wolkers. Ik nam het mee. 

Thuis bleek dat mijn lief hetzelfde boekje mee had genomen uit een andere kringloopwinkel en dat 'mijn Scholekster' erin stond.