Drie uurtjes fietsen door de Noord-Hollandse duinen terug naar Texel. Voor mij betekent deze fiets dat ik ook eens alleen met Paula naar het strand kan rijden zonder dat de 'chauffeur' mee hoeft. Ik heb namelijk geen rijbewijs. Het is er gewoon nooit van gekomen en daar heb ik vrede mee. Immers Remco Campert heeft er ook geen en Maurice van Es ook niet.
Vandaag is het zover. We prepareren een touw in de bak waar we Paula aanhaken. Best spannend omdat we niet weten wat er gebeurt als er plotseling bijvoorbeeld een scootmobiel, mountainbiker, hond, konijn, fiets met klapperende fietstaskleppen of jogger voorbij komt.
We rijden met een stralend zonnetje Den Burg uit richting strand. Eerst laten we Paula naast de fiets rennen om haar lekker moe te maken. Gedwee zit ze na een paar kilometertjes in de bak.
Het prachtige landschap van Texel gaat aan ons voorbij en Paula vind het duidelijk allemaal dik o.k..
Boven de duinen hangt een grijze wolkenband en even later zitten we in de mist die uit zee het land op sliert. We parkeren bij strandpaal 15 en lopen langs het strand tot na de strandhuisjes en houden daar siësta. We lopen over het duin en gaan door de Bleekersvallei; een mysterieuze wereld van nevel en duinroosjes all over the place, mooie gele bloemetjes en een Peruaan op de weg die zijn panfluit zoekt. Betoverend mooi, maar wel wat koud.
Eenmaal weer bij de fiets zetten we Paula op haar plek en beginnen aan de terugtocht.
Bij de prachtige moestuin aan de Westerweg kopen we twee flesjes rabarbermoes.
Paula heeft de test doorstaan maar is wel een beetje moe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.