Een warme zomeravond

Om 17:00 uur sluiten we het museum.
Het karretje is dan al beladen met strandspullen en lekkere dingetjes. Onwennig stappen we in ons nieuwe autootje die tot nu toe nog niet veel gereden heeft. De elektrische bakfiets en de elektrische fiets van mamma volstaan prima op het eiland. We rijden naar 'onze' geheime locatie, omdat we even geen zin hebben in de drukte bij de standaard strandovergangen. Dit blijkt een prima beslissing. Nog één autootje op de kleine parkeerstrook.
In de schaduw onder de bomen is het heerlijk. Maar op de open vlakte brandt de zon nog als een malle. Gelukkig heb ik een fijne zonnebril en zonder hoed zou ik daar allang gillend gek geworden zijn. We werken ons moeizaam door het hete mulle zand over het hoge duin en rennen naar beneden want te langzaam lopen betekent verbrande voetzolen.
Voor ons het zilte frisse nat. Paula weet niet hoe snel ze in het water verkoeling moet zoeken. Het is laag water en er is in het geheel geen branding. Ook liggen er verdachte kwallen op het strand. Als er rood aan zit betekent dat gevaar, dus eerst maar even installeren bij een gestrande pallet en wat andere houten balkjes. De parasol zijn we vergeten, maar met mijn wikkelrok weet ik ons op creatieve wijze te verdedigen tegen de felle zonnestralen. Het is al over zessen, maar de zon weet van geen ophouden. Na een uurtje, als de fles al half leeg is en de lekkere kaasjes iets te goed geacclimatiseerd zijn, wordt het wat behaaglijker. Er staat een stevig windje wat heerlijk is.
We wachten op de zonsondergang en ondertussen lanterfanten we wat over het strand. Een bekende, amazones en een lieveheersbeestje zorgen voor afleiding. Qua jutten is er niet veel te doen. Qua zwemmen is de zee te ondiep en te slap om aantrekkelijk te zijn. Qua stemming kom ik niet mee. Is het de overgang? Het ons bekende communicatiedipje? Ken je dat, dat alle voorwaarden voor geluk aanwezig zijn, maar dat je humeur je even in de steek laat?
Om 22:30 uur rijden we ons autootje weer de Burgwal op. Voor ons lopen onze gasten van de Museumkamer. Ik draai het raampje open en roep: "Lópen jullie weer in de weg!" Ze lachen, ze vertellen over hun dagje Oudeschild. Ze zijn zeehonden wezen kijken op het wad, hebben op een terrasje gezeten en ze hebben genoten van deze dagen op ons mooie eiland.
Weer thuis lekker onder de douche en naar bed.

Praatje met een bekende

Ik denk aan Mesdag

In de schemering door het bos terug naar de auto