Geschiedenis schrijven? Een leven hebben? Jazeker!
Een plastic zadel met ronde gaten van een fiets, stukjes plastic en nylon visdraad in grijs en oranje.
Het was nog een pup toen ik haar in het mandje achterop de reclamefiets op de winderige hoek van de straat zette. Met haar nog mooie glanzende zwarte 'vacht' en guitige kop keek zij nieuwsgierig de wereld in. Oren in de wind, tong uit de mond, zin in alles! Toeristen kwamen en gingen, sommigen sloften langs zonder iets te zien, maar anderen stonden lachend naast haar en keken in de camera.
Na een paar jaar achterop kreeg zij een soloplekje op een nieuwe reclamekar met uitzicht op het park. Mensen schoten in het voorbijgaan in de lach en wezen elkaar op de grappige sculptuur.
Tijdens de openingstijden van het kleine museum stond ze trots op haar vaste plaats. En was het museum gesloten, dan wachtte ze geduldig naast de schuur tot het weer tijd was om in actie te komen. Het regende, het stormde en dan weer scheen de zon fel en warm. Zo schoten de jaren voorbij.
Al behoorlijk op leeftijd werd het plots stil op straat. Het museum moest tijdelijk haar deuren sluiten en de kar stond uitgerangeerd naast de schuur in de poort.
Ruimtegebrek deed ons beslissen de kar op te heffen. Anders zouden de bezoekers toch ook maar voor een dichte deur komen. Ik puzzelde uren met hout en plastic uit de zee om de hond te redden van de ondergang en stelde mezelf daarbij vragen: wie ben jij, hoe wil je zijn, wat heb je nodig? Ik werkte aan de hond, ik werd de hond.
Nu lig ik hier in de galerie onder het grote paard. Ik hoef de kar niet langer te trekken en
observeer het leven in het kleine museum en de twee mensen die er wonen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.