Wij, als doorgewinterde pacifisten, kunnen ons vaak niet voorstellen dat mensen elkaar zo het leven zuur maken. Daarbij komt dat het, in onze ogen, vaak gaat om onbenulligheden. Een paar blaadjes in de tuin van een boom of een dakgoot een paar centimeter over de erfgrens. Zo hebben wij ineens een boze meneer die de overhangende goot van ons tuinhuisje een doorn in het oog vindt.
Dit terwijl hij bij de bouw ervan nog amicaal verklaarde dat hij er niet mee zat en dat we in goed overleg, als hij ooit een hogere schuur ging plaatsen, de afwatering zouden regelen.
Nu we ons huisje gaan verkopen was daar opeens toch het probleem: "Ik wil er geen gezeik mee met de nieuwe bewoners!" Dat we in overleg met de nieuwe bewoners wel tot een oplossing zouden komen of dat we het op papier wilden zetten was tegen dovemansoren. Maar het is zijn goed recht om er geen gezeik mee te willen hebben. Maar nu hebben wij er wel gezeik mee! Verdrietig, omdat we dachten dat we een best aardig contact hadden. De dakgoot inkorten verdient niet de schoonheidsprijs en was nu en waarschijnlijk ook in de toekomst helemaal niet nodig geweest.
Het had een gevalletje 'Rijdende Rechter' kunnen worden, maar dat is het allemaal niet waard. Ons is vroeger geleerd dat je conflicten oplost met praten en als praten niet lukt is een gevecht geen optie. Dus hebben we Jan de timmerman gebeld, die het tuinhuisje destijds voor ons ook had neergezet. "Dan haal je de goot eraf en laat je het regenwater op de erfgrens vallen. Probleem opgelost", zei hij half lollig half serieus. Maar het risico op escalatie is dan nog steeds aanwezig dus we doen het netjes en dan moet het maar wat kosten. Geld voor vrede is een goede investering.
Vandaag is het dak ingekort en de mooie zinken dakgoot op de erfgrens geplaatst.
Het zonnetje scheen. Amen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.