Dure Maquettes

Vandaag ging Goossen de zolder van ons museum maar eens opruimen, want de afgelopen twee jaar was die dichtgeslibd met van alles en nog wat: gejutte materialen, opgeslagen werk waarvoor in de galerie geen plaats is, verf, meubels, fotoalbums, workshopspullen, kledinghangers en andere overbodigheden waarvoor we niet direct een bestemming hebben. Om ruimte te maken moesten dus alle zaken die we nooit meer konden gebruiken afgevoerd worden. We kwamen met onze speurtocht uit bij de maquettes van de overleden architect Jan Visser, die nog steeds achteraan in een donkere uithoek van de grote zolder, op de ooit intensief gebruikte tekentafel lagen. Hij heeft jarenlang zijn bureau in dit pand gehad. Met liefde en passie was aan de huisjes van karton gewerkt in tijden dat je niet snel met een gelikt computerprogrammaatje een fantastisch concept van een nog te maken gebouw uit de hoge hoed kon toveren. Wat moesten we ermee?
We besloten zijn vrouw Ada te mailen of zij de maquettes nog wilde hebben. Dat wilde zij.
Ze was zelf ook de zolder aan het opruimen en als ze door het luik zouden passen konden ze bij haar op de zolder verder hun lot afwachten. "Heel fijn dat jullie ze willen brengen", mailde ze. Om 16.00 uur was ze thuis. Dus toen het tegen vieren liep reed Goossen ons autootje bij de poortdeur en laadde de maquettes in. Heel voorzichtig, het was maar een paar straten verderop, reed hij met nog minder dan 30 km per uur zoekend naar haar huis, rondjes toen hij werd gestopt door een onherkenbare politieauto. Goossen had geen gordel om en dat ging hem 130,- euro kosten.
De politiebeambte was in het geheel niet voor rede vatbaar. Hij had zeker nog een paar cursusjes communiceren met de klant nodig. De beste vriend had al een tijdje achter Goossen aangereden en vond het tot zijn taak behoren dit appeltje maar eens te schillen. Goossen gaf hem zelfs nog een hand  bij het afscheid en vroeg hem naar zijn naam, maar de beambte gaf een viercijferig nummer, want een naam vond hij in dit geval niet nodig.
Gedesillusioneerd, gefrustreerd en met een zwaar klotegevoel stapte Goossen na het incident vervolgens bij Ada binnen en al snel waren ze druk doende de maquettes door het luik naar zolder te manoeuvreren. Eentje paste er niet door en die werd elders gestald. Na nog wat gezellig gebabbel ging Goossen naar huis. Over het net gebeurde vertelde hij haar niets.
Thuis hoestte hij het voorval op aan Maria. Die baalde ook stierlijk van de 130,- boete, maar nog meer was ze verbouwereerd over het feit dat Goossen niets tegen Ada had verteld.
Zijn verklaring was dat Ada zich dan misschien schuldig zou hebben gevoeld...