Herfstkroket

Waterkoud is het buiten. Een lauw zonnetje schijnt af en toe magertjes tussen de buien door. 

Onze auto staat bij de garage, maar we hebben zin in een frisse neus. Op de buienradar zien we dat het het komende uur droog zal blijven. Al snel zitten dochter Luka en hond Paula in de bakfiets met Goossen aan het stuur. Onderweg naar het Texelse bos probeer ik zo'n beetje alle standen van de elektrische fiets van mamma uit.
Onder de meters hoge dennen lopen we maar wat en al snel zijn we helemaal in de herfststemming.

Ik vertel hoe leuk ik het vroeger vond op school om in een schoenendoos een herfsttafereeltje te maken. Natuurlijk mocht je dan geen giftige rood-met-witte-stippen-paddenstoel plukken en als ik dat dan ook braaf niet gedaan had waren er altijd wel kinderen die een echte 'Pinkeltjepaddenstoel' in hun doos hadden. Dan baalde ik stiekem dat ik niet ongehoorzaam was geweest. 

Al snel lopen we, volledig los van de buitenwereld, heuveltje op en heuveltje af onder goudgeel gebladerte, via mountainbike- en ruiterpaden steeds dieper het bos in. Het ruikt fijn naar rottend blad, mijn longen vullen zich met de zuivere boslucht en mijn lichaam begint het bloed lekker rond te pompen. Even die vitamine D aanvullen kan ook geen kwaad. Inmiddels begint de regen weer lekker op gang te komen en voel ik hoe mijn sokken langzaam nat worden, maar we zijn het erover eens; 

met een warme zon en een strakblauwe hemel is het leuk, maar dit is toch echt de ultieme herfstbeleving. Na een uur of wat hebben we geen idee meer waar de fietsen staan. We gokken hierheen en dan doorsteken daarheen en uiteindelijk komen we uit bij de snackbar in het bos ver voorbij de plek waar we wezen moeten. 

"Ow, ik heb wel zin in een kroketje, heeft iemand geld bij zich?" vraagt onze dochter.   

"Ik heb nog maar drie euro los in m'n zak", zegt Goossen als we een man en een vrouw passeren die net de patatkraam verlaten. We vragen aan hen hoeveel een kroketje kost. Zij weten het niet precies, maar vertellen ons dat een patatje hier ook heel lekker is. 

Een kroketje blijkt één euro vijfennegentig te zijn en dus doen we de karige bestelling bij het blonde meisje, die verveeld de nog bleke rol in het vet laat zakken. Een rode auto passeert de uitspanning terwijl ik de hond alvast een hondenkoekje geef in opwachting van onze kroket. "Wat is het geworden!?"vraagt de man die we net nog naar de prijs van de kroket gevraagd hadden door het open raampje van zijn auto. "We hebben maar geld voor één kroket," is het antwoord." "Hoeveel komen jullie tekort?" vraagt de vriendelijke man. "Voor twee zou één euro genoeg zijn," zegt mijn lief enthousiast, maar bescheiden. De sympathieke man en vrouw duiken in de portemonnee en al vlot verschijnt een euro in een geopende handpalm. Aangenaam verrast nemen we hem in ontvangst. Onder het genot van onze enthousiaste dankbetuigingen rijden ze weg. 

"Gooi er nog maar een kroketje bij," zeg ik tegen de twee dames, die dit alles, vanachter de vitrine, met stijgende verbazing gade geslagen hebben. 

In een uitgelaten stemming verdelen we even later de twee heerlijke warme en hartige, bruin gefrituurde snacks. 

Het was precies genoeg om op de terugweg de wind en regen te kunnen trotseren.