Minder dan een dier

Iedere ochtend rond negen uur laat ik de hond uit en dan zie ik haar daar.

Of het nu stervenskoud is of over de dertig graden, ze zit met rugzakje en plastic tassen in haar versleten regenpak, de capuchon over het hoofd, bij de ingang van het centrale park van Den Burg. 

Het is ondertussen een vertrouwd beeld al wil het maar niet wennen. Ik heb in al die tijd haar haar nog nooit gezien.

Vandaag dringen haar verwensingen door tot aan onze ontbijttafel. Ze schreeuwt heel hard om de stemmen in haar hoofd weg te krijgen. Dat schreeuwen gebeurt in grove taal. De verwensingen gaan vaak een paar uur door: "Hou je fucking smoel! Donderop! Hou je fucking bek!" Dat is ongeveer wat je je erbij voor moet stellen. Familie, vrienden en gasten van ons gastenverblijf stellen vaak vragen over wat er met dat meisje in het park aan de hand is. 

Als ik even later haar bankje passeer met de hond zeg ik hoi en zij ook. Ik loop door. Vroeger maakte ik nog wel eens een praatje, maar nu niet meer. Ik hoor haar weer schreeuwen. 

Als zij een dier was dan was er allang de dierenbescherming op afgestuurd, gaat er door me heen, terwijl ik met een omweg terugloop naar huis. Wie is er verantwoordelijk als ze op een dag dood in het park ligt? En hoe zou ik me als omwonende dan voelen? Is het dan ook mijn schuld? Zou ik me meer moeten inzetten voor haar? Veel mensen in de omgeving zijn met haar begaan en geven haar soms iets te eten en te drinken of een stuk plastic tegen de regen. Tijdens mijn korte observaties zag ik eens dat  alles wat iemand haar had toegestopt in de prullenbak verdween. Ook kreeg ik eens een pak halfvolle melk van haar, onaangebroken, want zij lustte het niet en het was toch zonde om het weg te gooien? 

Ik heb de gemeente gebeld en ook de andere aangewezen instanties, als het weer eens te gek werd. 

Zij leggen een dossier aan, maar iedereen zegt hetzelfde: "We zijn ermee bezig, maar ze wil niet geholpen worden dus kunnen we verder niets." Bovendien wat zijn überhaupt de mogelijkheden die de gemeente kan bieden als ze wel hulp zou willen?

Om vijf uur, als ik de hond voor de tweede keer uitlaat, zie ik vanuit m'n ooghoek dat ze er weer zit. 

Ik sla een andere weg in.  

Ze wil zich dus niet laten helpen en dan mogen de verantwoordelijke partijen niets doen volgens de wet. Wat een rare wet; dus mensen die verward zijn en duidelijk psychisch niet in staat zijn voor zichzelf te zorgen moeten zelf aangeven wat ze willen, en dus beslissen wat goed voor hen is! 

Het is een paradox.

Als het twee dagen achtereen minstens vijf graden vriest mag de gemeente haar verplicht 's nachts van de straat halen. Dat schiet niet op dus. Ze gaat duidelijk achteruit. Het bleke gezicht met de holle ogen dekt ze vaak af met haar sjaal als ze, tussen de stemmen door, een dutje probeert te doen op het bankje met de rugzak als hoofdkussen. Ik sluip er langs.

Vanmorgen bekruipt mij ineens de gedachte dat de ondernemersvereniging Winkelhart Den Burg, die de verplichte reclamebelasting laat innen bij ondernemers om het aanzien van het dorp te verbeteren, geld uit de pot zou kunnen gaan gebruiken om deze dame, en ook andere daklozen die rondzwerven op Texel, onderdak te geven! Zou dat niet getuigen van echte solidariteit en zou het winkelhart van Den Burg dan niet sneller gaan kloppen bij bewoners en toeristen?!