"Wat een gezeik!"

Soms kun je tegenslagen beter aan als je geïnspireerd bent door mensen met dezelfde tegenvallers. 

Zo zijn wij, op aanraden van onze jongste dochter, verslingerd geraakt aan de tv-serie over de perikelen in en om Chateau Meiland. We hebben gisteravond een aantal afleveringen gekeken en we vermaakten ons kostelijk met hun gestress over het opknappen van hun kasteeltje binnen de daarvoor gestelde tijd. Immers de gasten zouden binnenkort arriveren en er waren nog een aantal kamers niet behangen, er was lekkage, de hond was agressief naar iedereen die het terrein opkwam en de onderlinge irritaties liepen hoog op. We hoorden regelmatig de woorden: "wat een gezeik!" langskomen en "ik heb hier geen goed gevoel over" en "nou viel die hond ook nog iemand aan en ik heb toch al zo'n rotdag!"

Afijn vanmorgen bleek mijn hormonale hoofdpijn nog niet over, maar nadat onze lieve gasten van de afgelopen week waren uitgecheckt gingen mijn lief en ik druk in de weer om de twee kamers weer klaar te stomen voor de volgende vakantiegangers; eitjes en jam in de koelkast bijvullen, de douche en toilet schoonmaken, het bed verschonen, stofzuigen en een bloemetje op tafel. We draaien onze hand er niet meer voor om. De taken zijn goed verdeeld dus wat kan er mis gaan zou je denken. 

Ineens hoor ik: "Meerie, kom eens kijken." O.k. de knop van de douchecabine afgebroken. Nou, als de wiedeweerga naar de Gamma dan, of heeft die ze niet en moeten we bestellen?" Eerst de douche schoon maken en de wc, dan ga ik zo wel even naar de Gamma." 

Ik haast me naar de serre om een mooi nieuw stukje zeep voor de gasten af te snijden als ik gebeld word en tegelijk zie ik vanuit mijn ooghoek een eierdoos op het tapijt liggen met gebroken eierschalen en de hond die haar lunch zo denkt te kunnen binnenhalen. Ik sommeer Goossen even te checken wat daar gaande is en rond het gesprek af. "Hoe kan dit?!" en wijs naar de hond en het vloerkleed. "Oh ja, die eierdoos moest ik nog terugleggen, ik had de doos even op de grond gelegd want ik was weer afgeleid door mijn lieve vrouwtje die mij riep om de ventilator in de bieb uit te doen... " Afijn, mijn lief begon met het opruimen van de hele bende terwijl ik ging stofzuigen op de gastenkamer. Daarna verdween hij richting bouwmarkt en dweilde ik het hele museum. Een geluk bij een ongeluk: de hoofdpijn was weg. Ons hele 'kasteeltje' was spik en span en de was hing aan de lijn, toen hij terugkwam met de mededeling dat ze geen knoppen hadden, maar dat hij iets anders had bedacht. 

En dan word ik altijd een beetje argwanend, want vaak bleek de oplossing geen oplossing als het ging om kleine reparaties. Ik gaf hem het voordeel van de twijfel. Na wat zaaggeluiden en gerommel kon ik komen controleren en ik moest het toegeven; de knop zat er weer stevig aan. Ruimhartig gaf ik toe dat hij dat mooi had gefikst: "Wat goed!" "Oh dus je ziet het verschil niet?!" "Verschil?" Ik liep terug en zag het verschil. De ene knop was ietsje korter dan de andere. Maar wat ik ook zag? Overal zwart zand door het museum en naar de douche in de gastenkamer. "Ooooh, ook dat nog en de nieuwe gasten komen zo!"

Ik dacht aan de familie Meiland: "Wat een gezeik! EN DOOR!"

We waren net op tijd klaar. De nieuwe gast checkte in terwijl de hond achter het hekje weer eens niet stil wilde zijn. 

Later vulde de galerie zich met de dampen van twee gebakken eieren.