Baron von Münchhausen

Als kind las ik een keer de verhalen van Baron von Münchhausen. Hij beschreef hoe hij in een vervelende situatie zichzelf gered had door zich aan zijn eigen haren uit het moeras te trekken. Fantastisch gelogen! De mensen hingen aan zijn lippen. En ik ook. Je kon dus keihard liegen en daarmee de mensen vermaken. Of het waar was deed er niet toe. 

Op een feestje zat ik weleens op de praatstoel (vaak naar aanleiding van een paar glazen wijn) en dan vertelde ik de verhalen net ietsje mooier dan dat ze in het echt waren, gewoon ter vermaak.

Soms zei mijn lief dan: "Nee zo ging het niet." Weer thuis was ik dan boos dat hij de schoonheid van het mooie verhaal teniet had gedaan met die opmerking."Waarom laat je me niet lekker kletsen, het gaat erom een leuke avond te hebben en plezier te maken." 

Vorige week vond ik dit boek bij de kringloopwinkel op Texel. Ik voel me verwant aan deze dwaas, die van zijn tekortkoming, namelijk dat hij goed kon liegen en dit met een stalen gezicht deed, zijn talent maakte. Ook ik vertel in mijn werk verhalen en ook hier regeert de leugen; 

Je kijkt naar afval, maar ik doe de mensen geloven dat ze naar iets anders kijken. 

Het leven is vaak vervelend en je moet je er doorheen liegen om het schoonheid te geven,

dat is de kunst.