Het 'Oerbeest' liet zich gewillig van zijn plek schuiven, waarna ineens bleek dat hij al die tijd op een insectje had gezeten. Een bijtje kwam ineens in het daglicht tevoorschijn. Hij was totaal opgedroogd en woog minder dan een veertje.
Ik wilde hem vereeuwigen op de gevoelige plaat en hem in close-up nog eens beter bekijken en pakte hem heel voorzichtig op aan één vleugeltje. Daar lag hij voor de lens en hij deed zijn best zo mooi mogelijk de geschiedenis in te gaan.
Zoveel ragfijne finesse. Een wondertje lag hier voor me op het maagdelijk wit.
Hij had waarschijnlijk bescherming gezocht onder het enorme 'Oerbeest', die op zijn beurt al die tijd het kleine geheim had gekoesterd, onwetend over de dood van beiden.
's Avonds zie ik onze hond in haar mand, ze leeft en heeft geen weet van mijn kleine avontuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.