Velen zijn mij al voorgegaan. Wim Kruiswijk correspondeert bijvoorbeeld al jaren met mensen van wie hij de post in allerlei verschillende flessen op het Nederlandse strand vond. Op Texel vond Maarten Brugge in juni nog weer eens een glazen potje die twee maanden ervoor in Zeeland in zee gegooid was. Een teken van leven uit verre oorden van een onbekende met een persoonlijke boodschap. Het gaat over een zoektocht naar een verloren geliefde of een ver familielid. Het is soms een laatste wanhopige noodkreet die jaren dobberde op de golven en meegenomen werd in de stroming van het eindeloze water en uiteindelijk strandt op het zand.
En nu sta ik dan op de Hors voor een blauw doorschijnend flesje met een wit rolletje papier erin. Daar ligt het ineens voor mijn voeten in een bedje van fijne zandkorrels. Begerig raap ik het magische flesje op en bekijk het aandachtig. Gek genoeg is de dop er al af, maar het papier lijkt nog droog te zijn. Door de fles heen lees ik: 'Letter in a bottle from, ... en na even draaien: Texel.'
Al snel voel ik teleurstelling opkomen; het is van plastic en niet van glas. Geen fles waarin ooit wijn of iets sterkers zat en, voordat het briefje erin gestopt werd, leeg gedronken is door iemand die zijn lijden wilde verzachten. Dat is hier dus niet het geval, maar ik zet me er overheen, want het gaat per slot van rekening om de inhoud. Ik zoek wanhopig naar een takje om het rolletje papier uit het platte flesje te hengelen in de hoop op een waanzinnige hartenkreet of een boodschap van iemand in geestelijke nood die ik dan zou kunnen terugschrijven om hem of haar een hart onder de riem te steken!
Met een geschikt stokje trek ik al snel het rolletje eruit, vouw het open en lees:
To Dear finder,
my name is Stepan. I threw this bottle into the Sea on october 9, 2019 off the shore of Texel Island. Please send me message when and where you found the bootle.
Ahoi!
Stepan.
Eronder staat een email-adres.
Langzaam bekruipt me een gevoel van desillusie en verontwaardiging; de inhoud van de brief is bepaald geen hartenkreet en wie zegt er nou in deze tijd tegen een kind: "hier heb je een flesje van plastic, schrijf er je naam op en gooi het in zee."? Wie weet ligt er nu ergens een vogel of vis te creperen met die dop in zijn maag en godzijdank heb ik die fles nog kunnen vinden om groter drama te voorkomen. Ook het voorgedrukte stuk papier haalt alle romantiek weg. Geen gerafeld vodje waarop iemand in nood nog een laatste boodschap heeft gekrabbeld, maar een kind dat gewoon op Texel aan een gooi-plastic-fles-in-de-natuur-actie heeft deelgenomen. Ik bespeur bij mezelf een gefrustreerde emotie.
Ik stop de krabbel terug in de fles en leg het bij de andere gevonden voorwerpen. Die andere dingen van hout en plastic hebben stuk voor stuk meer inhoud dan deze ene vondst, maar dit terzijde.
De volgende morgen lees ik de brief nog eens.
Ik zie nu pas dat het emailadres eindigt op cz; Stepan komt uit Tsjechië! De nieuwsgierigheid gaat het hier nu toch winnen van de deceptie. Een goede nachtrust helpt ook mee.
Natuurlijk schrijf ik een reactie aan Stepan:
Dear Stepan, I found your bottle with the letter on the very southern beach of the Island Texel.
I walked there with my husband and dog, searching for trash I can use. I make art out of washed up materials, if you like you can take a look at our website and see what I make of it.
So I found your bottle. I hope you had a nice stay on Texel. Were you on a holiday trip? With whom were you? How old are you? Do you have brothers or sisters? Wat do you like and what don't you like? Are you happy or sad? Where do you live? Is that a nice place? Do you have a friend? A pet? I would like to hear a little bit more about you! I hope to hear from you soon! Ahoi! and all the best, Maria Roelofsen.
www.museumgalerierat.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.