De stad Berlijn, waar ik met mijn kersverse lief ooit doelloos rondliep in een stervenskoude januarimaand. We gingen van West- naar Oost-Berlijn via Checkpoint Charlie. Naïef als we waren kwamen we te dicht bij de muur toen we enorme ijspegels aan het bewonderen waren. "Geh doch weg, die knallen dich ab!," schreeuwden een paar bouwvakkers in een wit hemd vanuit de bouwkeet, waar de pegels aanhingen. We zagen de wachttoren met daarin een bewapende soldaat en maakten ons uit de voeten. Wat later ontmoetten we een echtpaar met een Teckel in de sneeuw. Zij ontvingen ons hartelijk in hun typisch Oost-Berlijnse appartement. Om 23:30 uur moesten we ons haasten om voor middernacht weer in het Westen te zijn.
En nu zegt onze dochter dat ze van West naar Oost heen en weer loopt alsof het nooit anders was.
Zij is van 1989, het jaar dat de muur viel.
In ons Museum is het een gewone dag; de Museumkamer schoonmaken voor de nieuwe gasten en bezoekers te woord staan. Rond een uurtje of twaalf loopt mijn anonieme leverancier van gejutte spullen binnen. Ik zie hem aankomen met een grote dubbele peddel, een vishengel en een grote roerstok met klodders verf in allerlei kleuren. Hij geeft me een tasje en zegt: "hier ook nog wat klein spul." Ik leg het op het aanrecht om de inhoud later te bekijken en schoon te maken. We praten wat en als hij weg is maak ik foto's van wat hij bracht. Ik leeg het witte tasje en ben aangenaam verrast over wat hij zoal op het Texelse strand heeft weten te verzamelen.
Nadat ik alles heb gefotografeerd en op de computer heb gezet draai ik me om en zie de beer en het opschrift van het tasje dat ik achteloos op de bank had gelegd, ik lees: 'Berlin'
Ik zie nog meer tekst ... en zo komen vandaag op bizarre wijze Berlijn en Museum Galerie RAT (Recomposed Art Texel) samen, aangeleverd in een wit tasje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.