Visje, visje in de zee

Als kind hadden we het boek in huis. Volgens mij had ik het een keer uitgekozen bij de buurvrouw uit een tafel vol snuisterijen, als beloning voor het verzorgen van de plantjes en de kanarie gedurende hun afwezigheid vanwege een verre reis: Het Tovervisje van de gebroeders Grimm.
Ik was een jaar of 14 en vond het een geweldig verhaal;
Twee dwergen, eerst gelukkig in hun Keulse pot, mochten van de tovervis wensen wat ze wilden. Maar ze vroegen steeds meer en groter en uiteindelijk hadden ze niets meer.
Nu ben ik inmiddels bijna 57 en schrijf hier een vrije improvisatie op dit sprookje:

Het Tovervisje
Het tovervisje reisde met ze mee, maar alles wat ze tegen kwamen vonden ze goed genoeg, zodat ze hem nooit hoefden te vragen dingen voor hen te toveren. Ze leefden in ieder huisje alsof het een paleisje was en maakten van iedere 'keulse pot' een unieke plek waar het leven z'n gang kon gaan.
Zo verzeilden ze van Utrecht in Amersfoort, waar er twee lieve meisjes bijkwamen. En ook al was het leven niet perfect en gebeurden er ook verdrietige dingen, ze vroegen de vis nooit om een wens waarheid te laten worden.
Van Amersfoort verhuisden ze naar Texel. Daar was het visje natuurlijk heel blij mee, want hoe dichter bij zee hoe beter. Maar wanneer vroegen ze hem nu eens wat! De meisjes waren ondertussen al uitgevlogen en hij had het nakijken.

Het tovervisje had al die tijd dus niets hoeven doen, want een klein leven was goed genoeg voor het stel. Ook toen de kunstwerken op het eiland al snel de kleine woonkamer tot in alle hoeken en gaten vulden woonden ze nog heel gezellig in het kleine tuinhuisje erachter. Ze schikten zich eenvoudig in hun lot als arme kunstenaars. Het was een tenenkrommende situatie voor het tovervisje.
Hij zag de man en vrouw, hun dochters, familie, vrienden, buren en vreemde bezoekers passeren.
Hij kende al de verhalen van geluk en verdriet door de jaren heen, maar nog steeds werd hem niets gevraagd en telden ze kennelijk hun zegeningen? Hij verveelde zich mateloos.
Tot op een dag hij het niet langer kon verdragen: "klein leven o.k., maar werkeloos toezien NEE!"

En zo eindigde het tovervisje voorlopig naast de deur van een hele grote en sfeervolle woning met werkplek, museum, galerie en gastenkamer aan de Burgwal op nummer 20.
De man en de vrouw waren heel blij met dit wonder dat hun overkwam, al begrepen ze niet goed hoe ze hier nou zo in verzeild waren geraakt.
Vandaag hebben ze de tovervis onder hun huisnummer aan de muur geschroefd.