Niets is gek en alles is uniek

Met de eerste aflevering van zomergasten nog in mijn achterhoofd (met Romana Vrede, haar belangrijkste thema's waren autisme en acteren) begon de dag vanmorgen opzienbarend;
Onze eerste gasten aan Museum Galerie RAT waren een vader, moeder en twee dochters van een jaar of 10 en 12. Bij binnenkomst zie ik meteen aan de ouders dat kijken en nieuwsgierigheid niet hun beste kwaliteiten zijn. Je ziet het aan de ogen; ze ervaren een andere wereld maar kunnen die niet duiden. Ze lopen in stilte een rondje, de jongste verkent nog even de bibliotheek door in- en uit te lopen. Geen enkele reactie op wat ze zien. Binnen een minuut zijn ze verdwenen.
Het volgende bezoek wordt buiten al aangekondigd met een uitbundige uitroep. Een vader, neem ik even voor het gemak aan, en zijn zoon van een jaar of 15 komen binnen. Nog enkele schreeuwen volgen en ik hoor zoiets als: PAPEGAAI!
Goossen raakt in gesprek met de man. Ze logeren op de Krim. Het gaat even over mozaïeken, het warme weer en over hout en plastic uit de zee. Intussen loopt de jongen rond met grove motoriek en  de vader is wat bezorgd over of hij niets stuk maakt. Maar Goossen legt uit dat de kunstwerken tegen een stootje kunnen. Intussen valt de zoon zijn vader om de nek, hij spreekt hem kalmerend en met liefde toe in een vreemde taal (Pools?). Ik denk, terwijl ik de keuken schoonmaak en het allemaal aanhoor: ieder mens uit zich op zijn eigen unieke wijze. Hoe bijzonder is dat! Wat is gek? Wie is gek? Zwijgen is ook een uiting. Niets is gek. Alles is kunst!