De naaktslak

Om nog even op het thema Zielige Dieren voort te borduren het volgende.

Al weken verzamel ik in onze kleine stadstuin de naaktslakken die zich daar spontaan aandienen in de schemering. Vaak slepen ze zich over de vlonderplanken van A naar B. Als je niet uitkijkt glij je zo over die trage gasten de tuin in. Gisteravond spotte ik net op tijd een flinke, roestbruine hermafrodiet voor de achterdeur. Snel pakte ik het lege jampotje en behendig tikte ik hem erin. Een slak kan zich beter  ophouden in de openbare ruimte om daar het ecosysteem op pijl te houden. Het plan was om de uitzetting te combineren met het uitlaten van de hond later die avond. Echter, in de haast mijn bed in te komen vergat ik het potje en vannacht om 3:00 uur werd ik wakker met een onaangenaam gevoel; ik dacht aan de slak die ik zonder water en zonder gaatjes in het deksel had achtergelaten op de keukentafel.

Toch ben ik na een korte periode van schuldgevoel weer in slaap gevallen.

Om 8:00 uur was ik beneden en zag door het glas dat de slak er slecht aan toe was. Kromgetrokken lag hij daar op de bodem. Ik goot snel een paar druppeltjes water over hem heen; "Hij zal wel dorst hebben." Weinig beweging. Ik tilde het blaadje waaraan hij vastgeplakt zat op en dacht, en hoopte, dat hij aan het eten was, maar de kop met de ingetrokken voelsprietjes bevonden zich aan de andere kant. Ik bewoog het blad heen en weer in een irrationele poging het diertje te reanimeren.

In het park gooide ik het potje leeg. Nu is gooien niet mijn sterkste kant en de slak stuiterde dan ook met blad en al vlak voor mijn voeten in het gras.

Ik pakte hem weer op en legde hem op een schaduwrijke plek tussen de klimop.

Een laatste groet

Ik loop door een herfstachtig park met de hond. Het heeft flink gewaaid. 

Half augustus, maar het lijkt even of het al november is. Op de terugweg naar huis check ik of de dakpannen er nog goed bij liggen. Ineens zie ik iets tussen de oranje pannen uitsteken; het is de zwarte vleugel van een vogel! Even lijkt het of hij beweegt, maar het is de wind. Een kauwtje of een gierzwaluw?

Het dramatische beeld vestigt zich op mijn netvlies; die ene vleugel omhoog, een laatste schreeuw om hulp, een laatste groet, voordat de hongerdood toesloeg. Hoelang heeft hij daar in doodsangst zitten spartelen met zijn kopje klem tussen de pannen terwijl de anderen allang waren vertrokken richting Mali en Congo?! Ik heb niets gezien en niets gehoord van zijn strijd om los te komen.

De eerste bladeren dartelen de hal van het museum in als ik de hond snel van zijn riem ontdoe. Met een lange ladder bereikt mijn man de dakgoot en met een lange schoffel schoffelt hij net zo lang totdat het kadavertje lichtvoetig naar beneden dwarrelt. 

Ja, het is inderdaad een gierzwaluw, helemaal uitgedroogd. 

Het is stil nu, doodstil. 

Vleermuisje

Vanmorgen raakte ik in gesprek met een stel in het museum. Het ging erover dat ik in de vorm van een stuk aangespoeld afval al snel een levend wezen zie. Toen zei de vrouw ineens: "Er ligt hier een vleermuisje op straat. Hier vlakbij!" Ik dacht in eerste instantie aan een stukje afval in de vorm van een vleermuisje en dat deze mensen een soort gelijke afwijking hadden door overal iets in te zien."Ik kan hem voor je halen? Wil je hem hebben? Ik haal hem wel even." En ze liep de deur uit. Ondertussen zei ik tegen de man dat ik wel eens een zeehondje dacht te zien op het strand en dat toen ik er naar toe liep duidelijk werd dat het gewoon een vuilniszak was. Dat moet niet te vaak voorkomen, dan ga ik aan mezelf twijfelen, grapte ik, maar aan een zekere vorm van beroepsdeformatie ontkom je niet."

De vrouw kwam terug met een klein harig vachtje waaruit een zwart 'armpje' omhoog stak. Het andere zat vastgeplakt aan het lijfje. Ik kon nog iets van de relatief grote oortjes ontdekken. Nee geen afval, het was een echte. "Overreden?" "Zou kunnen, heb je er iets aan?"vroeg de vrouw. "Hij gaat op de foto en dan onder de grond", verder zag ik zo snel geen andere opties. Ik nam het kleine bontje van haar over. Voor het eerst van m'n leven hield ik een vleermuisje vast. "Tegen iets opgevlogen?" 

We zouden er nooit achterkomen.  

Ik moest denken aan het vleermuisje dat ik ooit maakte van o.a. een gejut, leren portemonneetje en twee stukjes purschuim. Nee, die haalde het hier niet bij.  

Met een lepel groef ik een gat in de tuin.

Blauwtje

Zaterdag kwamen de bezitters van Wespendans en De Vliegende Dinosaurus weer een kijkje nemen in de galerie. Nog steeds blij met de twee hangende objecten gelukkig. Ze keken uitgebreid rond. Het moest een cadeautje worden voor de verjaardag van F. Zij had uiteindelijk haar oog laten vallen op De Vliegende Egel, en Blauwtje vond ze ook wel mooi. Omdat het een verrassing moest zijn ging het allemaal heel geheimzinnig. Ze wilde de knoop al doorhakken en een keuze maken, maar haar man zei: "Jij gaat helemaal niets." Hij fluisterde mij met een veelzeggende knipoog toe dat hij de komende week nog wel even langs zou komen. Met frisse tegenzin verliet F de galerie. 

Een uurtje later kwam er een ander stel binnen. Ook hun oog viel op De Vliegende Egel. "Ja, die moet het worden! We nemen hem," hoorde ik haar zeggen. Ik zei dat ze geluk hadden en vertelde dat hij bijna verkocht was. Ik was wel even in dubio, maar er waren geen keiharde afspraken gemaakt. Wieweet vonden ze ergens anders een beter cadeau voor F en kwamen ze helemaal niet terug. De schoorsteen moet ook roken. Afijn, een lang verhaal kort: De vliegende Egel was de deur uit.  

Woensdag, na drie dagen weekend, is RAT weer open. En al snel komt daar de bijna jarige F binnen met haar gezelschap. "Hij hangt er niet meer! Zeker een grapje?" "Nee, nee echt niet," mompelde haar man. Ik beaam dat hij verkocht is nog diezelfde dag. "Ik geloof het niet!" F kijkt haar man recht in de ogen. Ik zeg dat het bijna nooit voorkomt, maar dat het echt waar is. Mij gelooft ze.

Ze lopen wat uit het veld geslagen langs de vele reliëfs, sculpturen en lichtobjecten. Ze heeft nog een optie, maar dat is wel een staande sculptuur. Daar heeft ze eigenlijk geen plek voor. Ik laat ze even rustig hun gang gaan en ineens komt F met een vraag: "Kun je van deze ook een hangende maken?"

Ze loopt naar Blauwtje, de vlinder op de sokkel. Eerst voel ik me een beetje in m'n eer aangetast; zo heeft de kunstenaar het niet bedoeld! Maar nadat ik er even naar gekeken heb zie ik toch mogelijkheden. En bij nader inzien klopt dit helemaal; bij het maken van Blauwtje had deze sculptuur eerst namelijk maar één blauwe vleugel. De onderste. Daarom kón ze niet vliegen. Staand op de sokkel zag ze er zo juist aandoenlijk uit. Later kreeg ik van een collega jutter de andere blauwe 'vleugel', die móest gewoon aan de sculptuur, want het paste heel mooi qua kleur en vorm. Maar de vlinder staat nog steeds op die sokkel, terwijl ze nu kan vliegen! Niet meer dan logisch dat ze nu de lucht in gaat. 

"Het heeft gewoon zo moeten zijn!" 

"Ik ben er al overheen," fluistert F me toe.

"Ik zal hem maar wel snel afrekenen," zegt haar man lachend nu de spanning uit de lucht is.

"Kun je er drie meter draad aanmaken? We hebben een hoog plafond. Dan kom ik hem morgen halen."