De lol van het verrast worden

Paula en ik klimmen over het duin en ploeteren door het mulle zand weer naar beneden, de Hors op. Daar staat een ijzeren mand waar behoorlijk wat strandafval in is verzameld. Even zoeken tussen de plastic zakken met troep of ik nog wat bruikbaars kan vinden. Er liggen een paar kapotte witte jerrycans in, die op een vreemde manier aan de randen zijn omgebogen. Als ik ze eruit haal doen ze me denken aan grote kwallen. Mooi doorschijnend ook. Ik doe er alvast eentje in mijn tas. Over de rest zal ik op de terugweg een beslissing nemen. 

Eerst naar de branding, waar Paula lekker met haar warme hondenpootjes het koele water in gaat. We lopen langs de vloedlijn. Ik hoop steeds op iets met een mooie vorm of kleur dat daar in alle verlatenheid op mij ligt te wachten, maar behalve veel schelpjes liggen er weinig om hulp roepende materialen. Waar de Mokbaai begint keren we om en lopen een stuk langs de duinen van het militair oefenterrein. Een dode meeuw ligt daar stil, nog vol in de veren. Paula loopt steeds langzamer, met de tong uit de bek. Rekening houdend met haar leeftijd las ik een pauze in. Ondertussen heb ik behalve het stuk jerrycan nog een stok en drie grote schelpen gevonden. Er ligt weinig. Het meeste is natuurlijk al in de bak gegooid door ijverige mensen die zich ergerden aan het plastic. We drinken water, Paula krijgt haar koekje en we genieten van het prachtige uitzicht. De veerboot vaart af en aan. In de verte vermaken honden zich met hun baasjes. Meeuwen scheren door de lucht en ik zie zelfs een Lepelaar overvliegen. Je weet dat dit alles kan gebeuren, maar het is toch een verrassing, een toevallig samenkomen, niet gearrangeerd door de mens.

Terug bij de afvalbak merk ik dat de korf mij niet blij maakt. Ik sta hier als een zwerver uit een gore 'grabbelton' de twee andere jerrycans te vissen. Het zit me niet lekker, die regelzucht van de mens, ook al is het vaak met de beste bedoelingen. Al van verre schreeuwde de korf met het bord erboven me tegemoet. Het ongerepte van het landschap is verdwenen. De lol van het jutten is nu juist dat je je tijdens het wandelen laat verrassen door wat er ligt. Een vorm, een kleur, schoongespoeld door de zee, achteloos neergeworpen. Nietig, met het landschap er als een grote lijst omheen.