donderdag 29 juli 2021

Mooier kan niet

Bij Paal 28 zetten we het autootje op de parkeerplaats. Op het strand rechtsaf richting vuurtoren. Hoogseizoen op Texel, maar een bijna leeg strand. Een kwal ondersteboven, een spelend kind, mijn lief, de hond en ik. We vinden veel hout in allerlei vormen en we zien een grijze zeehond! Een stukje landinwaarts bij de vuurtoren verstoppen we de buit. Een gekkenhuis daar met auto's. We slaan snel rechtsaf de duinen in. Daar lopen we weer alleen. Texel staat in bloei, vlinders en andere insecten zijn overal om ons heen. Wat een troost. En wat een genot. Portugal, Bretagne, Normandië en Schotland, het komt allemaal voorbij. Het laatste stuk lopen we weer over het strand. In de verte zien we de poppetjes bij strandpaviljoen Paal 28 bijeengepakt. Om die meute te ontlopen klimmen we het duin weer over met inmiddels weer een zware bepakking van het aangespoelde natte hout. Na een tijdje afdwalen besluiten we het ruiterpad in te gaan om hopelijk meer richting de parkeerplaats te komen. Het is duidelijk dat hier de laatste paar maanden geen paard langsgegaan is want sommige delen van het smalle pad door deze prachtige vallei zijn overwoekerd met bramentakken en hoog gras. Een beetje eng om je voet in het onbekende te planten, omdat ik zo als kind eens bijna op een adder ben getrapt. Dat was weliswaar in een heidegebied, maar toch... Op een salamander staan lijkt me ook niet leuk. We lopen door een betoverend mooi gebied. Helaas is de batterij van de camera nu leeg. 
Uiteindelijk komen we toch weer op het duin uit waar we net overheen waren gegaan. De zon brandt er goed op. Paula gaat in de schaduw van een boomstambank liggen slapen. Ze is moe maar heeft tot nu toe dapper volgehouden voor haar leeftijd. Wij besluiten het haar en onszelf maar even te gunnen en nemen plaats op de boomstronk. Na een tijdje zitten, drinken en smeren vervolgen we onze weg. We lopen langs een gezin dat wijselijk genoeg een eindje verderop is gaan zitten, waar ze heerlijk de rust hebben en hun kinderen de ruimte om op hun knieën in het zand en water helemaal van de wereld te zijn.
Noodgedwongen stappen we de laatste meters door het mulle zand via de toeristische route. In een walm van frituurlucht bereiken we de auto. 
We halen de verstopte tassen met het gejutte hout uit de bosjes aan de weg naar de vuurtoren en rijden, nog steeds onder de indruk van de genoten schoonheid van het eiland, huiswaarts. 
We zijn het erover eens: mooier kan niet.
















































 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.