Even alleen naar de Hors met de hond en de bakfiets om de accu op te laden en natuurlijk om te kijken wat er allemaal is aangespoeld. Ken je dat gevoel, dat je er even uit moet, je zinnen verzetten, omdat je even je draai niet kunt vinden? Dan is het goed daar niet in te blijven hangen, maar lekker de natuur in te gaan en met de elektrische bakfiets is dat een fluitje van een cent. Je zoeft door het landschap, het zonnetje schijnt en je bent zo aan het strand.
Halverwege druk ik op de knopjes aan het stuur, vanwege de stijgende lijn van het fietspad bij de Mokbaai en de straffe wind tegen. Er gebeurt echter niets, de knopjes lichten niet op en de fiets blijft koppig tegenstribbelen. Even later nog maar eens proberen, weer geen reactie. Ik loop het steilste stuk. Daarna nog een behoorlijk eindje trappen. Meerdere pogingen om de accu aan de praat te krijgen mislukken. Er zit niets anders op dan zonder ondersteuning van Den Burg naar de Hors en weer terug te gaan, want ik zal mijn doel halen. Ondertussen laat ik de hond af en toe naast de bakfiets lopen voor de broodnodige 'boodschappen' en zodat ze het niet te koud krijgt. Een paar keer betrap ik mezelf toch op de gedachte een zijweg te kiezen en met een omtrekkende beweging weer huiswaarts te gaan maar nee, nu doorpakken dan word je straks beloond met het prachtige uitzicht over de Hors!
Ik denk al ploeterend aan de talloze keren dat ik met een kind voorop en een kind achterop door weer en wind naar school fietste, iedere dag opnieuw, zonder ondersteuning. Ik stond toen weleens voor een stoplicht te wachten terwijl mijn regenlaarzen volliepen met regenwater. Ook fietste ik eens op een koude winterdag met die twee kleintjes naar ons volkstuintje, god mag weten waarom, ik moest er kennelijk even uit, en ergens op de helft ging het mis: "koude handjes!" Ze begonnen allebei te huilen, het hagelde ondertussen en ik moest ergens aanbellen om te schuilen. Een lieve mevrouw deed open en we kregen warme thee.
Ik zie de grauwe akkers vol met kakelende ganzen en passeer een modderig erf. Het lekkere zonnetje wordt al snel ingehaald door de grijze wolken.
Ik parkeer de fiets bij de militaire kazerne en vervolg mijn weg lopend richting strand. Eenmaal op de Hors maak ik nog een wandelingetje van een uurtje, omdat ik maar niet wil geloven dat er bijna niets te vinden is. Helaas wordt het toch echt een schrale oogst.
Eindelijk weer bij de fiets met een lullig zakje hout en plastic, een vervelende lekneus en geen zakdoek probeer ik hoopvol de accu er opnieuw op te schuiven, maar het mag niet baten en er zit niets anders op dan ook op eigen kracht weer het hele winderige stuk door het polderlandschap van Texel terug te fietsen. Op de parkeerplaats bij de Mokbaai zie ik in het voorbijgaan nog een bekende auto staan. Ik overweeg een oliebol bij het kraampje van Inn de Knip, maar ik vind het toch zonde om de sportieve activiteit in één keer teniet te doen met een vette hap.
Bij het stalletje vlak voor Den Burg haal ik nog wel even tien eitjes maar ik heb vijftig eurocent te weinig in de portemonnee. De eitjes gaan toch mee met het idee de schade later weer goed te maken.
Eindelijk weer thuis met het zweet op de rug en verzuurde benen drukt mijn lieffie op de knopjes en ja hoor de rode lampjes branden fel, de accu is gewoon helemaal vol!
Ik heb wel twintig keer gezegd: "Hoe kan dat nou?".
We snappen er niets van.
Nu maar even een kopje thee en een broodje, dan gaat het zo wel weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.