zondag 10 november 2019

Herfst in de Muy

Zondagmiddag en we zijn met het autootje onderweg naar de Muy. De herfstzon doet flink zijn best. Bij de Muy staan veel te veel auto's. Toen we 12 jaar geleden op Texel kwamen wonen stonden er in het laagseizoen bij het rommelige parkeerplaatsje hooguit twee auto's. We lopen het eerste duin over en komen bij de ingang waar een troepje fietsers door het hek gaat. Mag je hier fietsen dan? O ja, mits je maar niet buiten de paden gaat lezen we op het bord.
Aan een paaltje hangt een zonneklep. Net wat ik nodig heb, want door die felle zon begin ik met mijn ogen te knijpen en voor je het weet lig ik morgen dan weer plat met een flinke hoofdpijn. Ik denk terug aan pappa die op Texel de laatste jaren steevast gewapend was met pet en bril met zonnekleppen erop. We zien in de lucht hoe een vlucht kauwtjes een roofvogel aan het verjagen is.
Het is een sprookjesachtig landschap. De zon speelt met de indrukwekkende wolkenpartijen.
In plaats van de doorgaande weg slaan we linksaf en lopen een heel stuk via een smal paadje door de Muy. Een moerasachtig gebied ligt voor ons en ik denk dat in dit gebied wel salamanders zouden kunnen zitten, maar waarom zie ik ze dan niet? Jan Wolkers zou er natuurlijk alweer een op zijn hand hebben gezet: "Kijk eens, is het geen plaatje! Zo met die streep over zijn rug..."
Een stukje regenboog boven de Slufter leidt ons af. Ineens zien we een konijn wegschieten en Paula rukt de riem uit Goossen's hand en gaat erachteraan. Ze is er snel vandoor en mijn lief rent erachteraan met de rugzak nog om, zodat het snel lopen nog eens wordt bemoeilijkt. Uit het zicht hoor ik nog: "Paula, nee, hier!"
Ik wacht gespannen af en raap ondertussen een oude aansteker van de grond. Troep hoort niet in dit paradijs. Al snel komen ze er weer aan en we vervolgen onze weg. Ik eet een rijstwafel, Paula een koekje en Goossen zijn chocoladebroodje dat ik gisteren voor hem kocht. Geen slok water want de zon komt nu niet meer achter de wolken vandaan en het wordt al snel kouder. Bij de auto zien we nog één keer het licht over de velden glijden.
We zijn net thuis als er een flinke bui losbarst.
Bij het uitpakken van de rugzak ontbreken een waterflesje en een langwerpige, paarse drinkbak van plastic van Paula, verloren tijdens het vangen van de hond.
Troep in het paradijs en dit keer van ons. Ik word er niet blij van. Hopelijk wijkt iemand daar nog eens van het pad af en neemt het uit ergernis mee.












Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.