In de etalage

Op het eerste oog lijken mijn wezens van gejutte materialen bizar en onwerkelijk, maar als je de 'echte', 'levende' wereld eens onder een loep legt is die altijd nog duizend maal wonderbaarlijker.
Wanneer de deuren van ons museum openstaan, vliegen de meest bijzondere creaties naar binnen.
Gisteren vond ik in de etalage een bij (althans ik denk dat het een bij is). De kleine roodharige lag met zijn pootjes omhoog. Dit was natuurlijk geen reclame voor de nieuwsgierig naar binnenkijkende toerist.
Na wat zoeken in de wondere wereld van het internet stuit ik op de Blinde bij (Eristalis tenax, voor de liefhebber). Maar ik twijfel nog. Toch moet hij blind geweest zijn, omdat hij duidelijk de uitgang niet heeft kunnen vinden. Waarschijnlijk is hij de hongerdood gestorven. Terwijl buiten de bloemen en bomen volop in bloei staan en de stuifmeelpollen het luchtruim vullen, vloog hij, niets vermoedend, de grote mensenwereld in met al hun gekkigheid en raakte daarbij hopeloos verstrikt in het labyrint dat etalage heet.
Ach arme, het gaat al zo slecht met de insecten.
Ik probeer hem op te pakken, wat nog best lastig is; ineens ervaar ik mijn doorsnee kleine handen als enorme kolenschoppen. Hij voelt vederlicht en lijkt uitgedroogd. Hoe lang lag hij daar al?
Eenmaal voor de camera krijg ik hem moeilijk scherp.
Verbaasd en strijdbaar kijkt hij in de lens.
"Waarom?!", lijkt hij te vragen.