Het Armando Museum was vanaf de opening op 8 december 1998 tot 22 oktober 2007 gevestigd in de Elleboogkerk in Amersfoort. Ik bezocht de tentoonstelling en de zwart witte schilderijen staan sindsdien gegrift op mijn netvlies; de zwarte vlag, het zwarte prikkeldraad, de zwarte akker en het zwarte beest in de witte sneeuw in dikke klodders op het doek. Op weg naar het Henschotermeer kwam ik met mijn twee meisjes, één voor op en één achterop de fiets, langs die grote ladder, die daar stoer uit het landschap omhoog rees. De term 'schuldig landschap' was meteen duidelijk. Een landschap dat Armando 'gezien' had in zijn meest wrede hoedanigheid. Vooral het zwarte beest vond ik mooi. Niet veel later maakte ik één van mijn eerste schilderijen met in mijn achterhoofd dat beest van Armando.
Toen gaf het me al een kick daar rond te lopen. Het maakte me op de een of andere manier gelukkig en het was fijn iemand te 'ontmoeten' uit de kunstwereld. Het werk van Armando was somber, maar dat was mijn stemming ook regelmatig. Op zoek naar mijn identiteit herkende ik mijn eigen eenzaamheid in zijn werk. Wat ik toen nog niet besefte: het was die eenzaamheid als kunstenaar.
Op 22 oktober 2007 brak in de kerk een uitslaande brand uit. De brand was zo groot van omvang dat vrijwel de volledige aanwezige collectie van Armando verloren is gegaan. Ik fietste uit de stad terug naar ons huisje in Amersfoort. Alles was afgezet bij de Koppelpoort.
Het was vlak voor we naar Texel gingen. Ik had nog geen flauw benul dat ik ooit ook mijn eigen museum zou hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.