17:00 uur Paula uitlaten

De kerkklok slaat vijf keer. Paula wordt actief en gooit als het even te lang duurt voordat ik in actie kom recalcitrant de kussens van de bank. Dan volgt naar haar tevredenheid het vaste ritueel; de riem om de kop en het beloningskoekje. Vroeger kon je haar echt niet motiveren van de bank te komen voor een wandelingetje. Ze liet zich rustig een eind door de kamer slepen, maar sinds die kleine lekkernijen in haar leven zijn gekomen weet ze niet hoe snel ze netjes voor me moet gaan zitten. Opgewekt loopt ze mee naar de voordeur. We gaan op pad. 

Echter als ze erachter komt dat dit niet even een kort uitje wordt, maar dat het plan is om verder te gaan dan de bebouwde kom gaat ze treuzelen. Ik trek haar mee, ik praat haar moed in, ze loopt een stukje en gaat dan weer op de rem; Dit was niet de bedoeling! Ik wilde alleen maar even snel naar het park en dan mijn avondprak opeten!  Voor de verandering heb ik maar weer eens de camera meegenomen en maak al bij het begin van de Hoge Berg de eerste foto. Hoe vaak ik hier ook al gelopen heb, iedere keer raakt me de schoonheid van dit stukje Texel. Behalve twee enorme boerderettes, zoals Maarten van Rossum ze eens noemde, is het hele gebied verder puur gebleven en ik hoop ook dat verdere vergunningen om daar zogenaamde 'oude' nieuwe boerderijen neer te zetten die doorgaan voor vakantiewoning of woonhuis het gebied en mij bespaard blijven. Vlindertjes blauw en oranje, wit en geel fladderen rond mijn schoenen.

Als kind slenterde ik al langs de akkers van boeren. 

Het gevoel dat ik toen had krijg ik hier weer cadeau; vrijheid en wegdromen, niets hoeven, zomaar wat lopen en kijken wat je tegenkomt; bloemen en dieren, maar liever geen mensen. Onbekommerd. 

Op wat gegrom en geblaf van Paula na, die even door het lint gaat bij een bekende tegenligger met een hond waarmee ze al jaren niet door één deur kan, keert de rust weer op het smalle paadje. 

Ik kijk een tijdje naar vier hazen op de pas gemaaide akker. Iedere keer als ik de camera op filmen zet blijven de hazen stil zitten. Pas bij de vijfde poging komen de hazen op het juiste moment in actie.

Een troepje boerenzwaluwen scheert laag over door de blauwe lucht en over het glooiende land.

Paula heeft er nog steeds weinig zin in. Ze wordt oud en nukkig. Ze wacht geduldig tot ik mijn plaatjes gemaakt heb. Op de kruising heeft ze keuzestress.

Op het punt waar je linksaf het nieuw aangelegde pad tussen de tuunwallen door in kunt kader ik ook nog even een grote witte gans en een knobbeleend in. 

Dan bij de Georgische begraafplaats zet Paula er ineens de pas in. 

Ze kijkt af en toe achterom alsof ze zeggen wil: 

kom nou, daar is de kerktoren, ik heb honger,

het is al laat