Aftakeling

Veel te warm gekleed lopen we vanmiddag weer eens door de Bollekamer. Dit keer slaan we direct rechtsaf en in een overmoedige bui steken we verderop ook de weg naar paal 12 over zodat we via het bos, al in de buurt van Ecomare het strand opgaan. Daar vinden we veel drijfhoutjes in allerlei vormen, maar niet allemaal geschikt. Sommige breken snel af wanneer je er iets in knijpt.
We gaan zitten in de luwte van een duin en kijken uit over zee. De zon maakt je loom.
De tocht door het mulle zand op zoek naar bruikbaar afval gaat ons niet in de koude kleren zitten. Mijn heupgewricht speelt wat op, dus maar niets forceren. Een paar jaar geleden konden we nog makkelijk uren achter elkaar lopen, maar na de lange winter moeten we kennelijk even wennen aan een volle dosis zon. Filosoferend over het ouder worden zien we visioenen over hoe we over twintig jaar met allerlei hulpmiddelen het strand op moeten om afval te zoeken; loep mee, wandelstok, zo'n knijper om niet te hoeven bukken en nog wat later een rolstoel op luchtbanden met aanhanger ... De dode vogels helpen ook niet mee je niet met verval bezig te houden. De steeds verder grijzende Paula heeft na het spelen met een jonge hond al haar kruid verschoten en is even niet meer vooruit te branden.
Afijn tot zover de beschouwing. Moe maar voldaan komen we weer bij het beginpunt waar inmiddels een luxe sjees naast ons aftakelende koekblik is geparkeerd. Grappig

Door de Bollekamer

De zee!

Effe zitten

Vijftig kleuren roestbruin

Er lag verbazingwekkend veel drijfhout en erg weinig plastic!