Viooltje

Als kind -ik was een jaar of 9- liep ik 's morgens om 7:00 uur, voor schooltijd, vaak langs grofvuil. Ik was op zoek naar zielige poppen en knuffels. Knuffels zonder ogen, poppen zonder arm of been. Ik nam ze mee naar huis en verzorgde ze daar liefdevol in mijn ziekenhuis waarin kartonnen dozen fungeerden als bed of kooi. Wat er uiteindelijk mee gebeurde weet ik niet meer. Ze werden niet beter en waarschijnlijk eindigden ze op de grote hoop en heeft mijn moeder ze in een overijverige bui weggegooid.
Eén keer zag ik een clowntje van stof net buiten een tuinhek op de stoep liggen. In de tuin nog meer speelgoed. Ik wist heel goed dat hij even vergeten was in het spel, maar op de een of andere manier kon ik het niet verdragen dat hij daar zo verlaten en weerloos lag. Ik nam hem onder mijn hoede. Bij het schoolplein verstopte ik hem in de bosjes en gaf mezelf de opdracht om twee rondjes om de school te lopen. (Je moet de lat niet te hoog leggen). Als hij er dan nog zou liggen mocht ik hem houden. Kennelijk knaagde mijn geweten nog wat. Na het eerste rondje kwamen er kinderen op het plein, maar ik moest nog een rondje. Eerst liep ik nog gewoon, maar halverwege zette ik de pas erin (de zwembadpas). Aangekomen op de verstopplek was het een geluk dat hij er nog lag. Ik heb hem nog jaren een goed thuis kunnen geven.
Nu -inmiddels 56- zag ik, met het uitlaten van de hond, een viooltje op straat liggen. Waarschijnlijk uit een of andere bloembak getrokken door deze of gene. Het paarse bloempje leefde nog, maar lag midden op de rijweg. Ik liep er langs en ging het park in. De hond nam alle tijd en ik bleef maar aan het bloempje denken. Straks rijdt er een fiets of auto over ... Na het uitlaatrondje spoedde ik mij weer naar de plek en raapte het viooltje op. Binnen zette ik het op een flesje dat ik ooit op het strand vond. Bij het zien van zoveel tere schoonheid maakte mijn hart een sprongetje.
Bizar dat ik nu mijn beroep heb gemaakt van het redden van alles wat niet langer als waardevol gezien wordt.