Geglazuurde antieke plavuizen

Op Texel is de winter de tijd om te klussen. De afgelopen drie zomers hebben we in ons huisje aan de Burgwal, waar we nu alweer tien jaar wonen, een explosie van kleine vliegjes gehad, die zich met z'n honderden tegelijk verzamelden tegen de ramen. Fantasieën over lijken in verre staat van ontbinding en krioelende nesten van larven onder de houten vloer hielden me uit de slaap.
's Morgens en 's avonds, en vaak ook nog eens tussendoor, probeerde ik ze zo snel mogelijk uit te roeien door ze met de stofzuiger te lijf te gaan, maar na het derde jaar op rij was de maat vol. De zogenaamde Latrinevliegjes huizen vaak onder vloeren waar geen goede ventilatie is, waar het dus vochtig is. Nu was het tijd de houten planken te verwijderen om eens een kijkje te nemen.
In verband met hergebruik wipte mijn man de planken een voor een met grote zorgvuldigheid eruit. Al snel bleek, tot onze grote verrassing, dat er al een betonnen vloer onder zat, dus die vliegjes konden daar onmogelijk zitten. Waar kwamen ze dan vandaan? Nog maar een stukje vloer openhalen. En daar drong het verleden zich ineens aan ons op. Uit de krochten van het fundament, bij een stuk waar vroeger de trap zat, was het niet volgestort met beton en kwam er een prachtig tegelvloertje tevoorschijn. Tussen de houten draagbalken zagen we ze liggen; geglazuurde antieke plavuizen in de kleuren geel, groen en honingbruin. Prachtig! Ook niet de plek waar de vliegjes woonden, maar we haalden hier wel even een stukje historie van ons huis naar boven. Wat gaan we doen met deze vondst? Een beloopbare glazen vloer! Maar dat kost wel wat. En hoe ventileer je dat dan? En hoe isoleer je het gat? Een luik maken? Maar eigenlijk zit het niet op een goede plek in de kamer.
Met pijn in het hart besloten we de plavuizen geheim te houden en met isolatiemateriaal in de watten te leggen. Waar we eerst dachten aan dood en verderf ontdekten we nu de schoonheid en geschiedenis. We laten het verhaal onder de houten vloerdelen van onze woonkamer spreken. Die gelaagdheid maakt dat we nog meer van dit huisje houden. Als je heel stil bent kun je de vorige bewoners horen, worden de kolen door het luik gestort, lopen kinderen de trap op, waaronder in de kelderkast de weckpotten staan.
Bijna waren we de kleine vliegende monstertjes vergeten. Die kwamen kennelijk helemaal niet uit de kruipruimte. De enige mogelijkheid was dat ze iedere zomer uit de holle ruimte tussen de gipsplaten en de steenwol door kieren achter de vensterbank te voorschijn kwamen. Dat was goed te verhelpen en scheelde weken werk. Gewapend met purschuim, afdichtingskit, aluminium tape en isolatiemateriaal van de beste soort werd de oorzaak van het kwaad bestreden.
Tenminste, daar gaan we vanuit.