Op de laatste dag van de zomer, 20 september 2012, hebben we Arie op de boerderij laten inslapen. Het was op. Hij was in een paar dagen ineens weer hard achteruit gegaan en het was duidelijk dat hij niet meer zou herstellen. Hij had nu ook zichtbaar pijn. We wilden een waardig eind voor hem. We zijn opgelucht over het feit dat hij nu niet meer hoeft te lijden. We hebben hem begraven op zijn favoriete plek in de tuin waar hij zelf al bezig was geweest met het graven van een gat. Dag Arie. Je was een bron van inspiratie en we zullen je brave kop nog lang gaan missen. Je had een fantastische ouwe dag op onze anti-kraak boerderij op Texel en daar zijn we blij om.

Ouwe taaie
We denken dat Arie een ontstoken alvleesklier heeft. Na enig speurwerk op internet kloppen de symptomen van deze aandoening zoals diarree, niet eten, sloom en niet willen wandelen. Met een vetarm, licht diëet kan het vanzelf weer over gaan. Een week 's nachts twee keer dweilen omdat hij zijn ontlasting niet kon ophouden. Hij wilde nauwelijks eten en weinig drinken. We gaan niet naar de dierenart zolang het geen ondraaglijke situatie is voor hem of voor ons. Dat zou alleen maar onnodige stress geven. Het is een oude hond en we gaan er niet meer mee sollen als dat niet nodig is. Of hij pijn heeft is moeilijk te zeggen. Af en toe een half paracetamolletje in een stukje kipfilet kan verlichting bieden. 16 Jaar zal hij niet meer worden. Het gaat nu steeds goed en dan weer slecht, maar hij komt steeds zwakker uit de crisis.
Alles begint zich nu weer te stabiliseren. Hij eet rijst met kip en beschuit en in een goeie bui wat brokken en hij drinkt goed, maar hij is nog erg verzwakt natuurlijk. Vanmorgen had hij voor het eerst weer een mooie normale gladde bruine drol aan een stuk, waar ik jaloers op ben! Af en toe kwispelt hij met zijn staart.