Twaalf jaar geleden kwam je in ons leven. We wilden graag een hond en op dat moment was er in het asiel van Den Helder geen geschikte kandidaat voor ons. Op internet kwam jouw koppie voorbij en we waren meteen verkocht. Je woonde de eerste drie jaar van je leventje bij een oude portugese vrouw en toen die kwam te overlijden hebben haar kinderen jou op straat gezet. Je kon niet voor jezelf zorgen, kwam in een asiel en ontsnapte daar weer samen met een grote hond. Toeristen haalden je uit de greppel en je belandde bij de Stichting Podencoworld. Je hebt nare dingen meegemaakt en toen je bij ons kwam was je angstig en had je een aardig rugzakje. Ook had je kale plekken, een kapot oortje, waar zalf op moest, en Leishmania. Met de tabletten tegen deze infectieziekte zijn we op eigen houtje gestopt want je werd er niet beter op. Vanaf dat moment ging het bergopwaards. Je werd steeds minder agressief op straat, alhoewel je ooit op het strand nog wel een ineens-voorbijlopende-jogger in de broekspijp hebt gegrepen, wat ons 40 euro kostte. De jaren verstreken en met heel veel geduld en liefde ging het steeds beter en zag je het leven op Texel best zitten. Een Podenco is voor de konijnenjacht gefokt, dus altijd aan de riem, anders was je in de duinen uren zoek. We maakten lange juttochten en je ging achter de strandlopertjes en meeuwen aan. Dan konden we je bijna niet bijhouden want je was sneller dan de wind. Voor de cursus 'Hoe gedraag ik me als museumhond' ben je echter nooit geslaagd; met je kop door het hekje bemoeide je je vaak met het gesprek tussen ons en de bezoekers. Maar wat hebben we veel prachtige wandelingen gemaakt, wat was het fijn om samen op de bank naar B&B vol Liefde te kijken. Wat was je ontroerend mooi in al je verschijningen.
Dit jaar ging het echter slechter en slechter. Ook kwam het steeds vaker voor dat het na een nacht mis ging en je niet op het zeiltje lag, waardoor het bed nat was. Overdag moest ik om de twee uur met je naar het park, maar dat haalde je vaak niet. Dan zat je ineens midden op straat en liet je een grote plas lopen. Ook bleef je dan soms staan alsof je zeggen wilde: ik heb pijn. Je was wankel op de achterpootjes. Sinds je niets meer hoorde was je ook extreem onzeker en wilde je ons eigenlijk altijd zien. Met onze lieve kleinkinderen samen was geen succes; je hield niet van die drukte en je raakte van de leg. Als er vrienden waren mocht er niet hard gelachen worden (wat best moeilijk was, haha) want dan wilde je vluchten. Zo ook als we moeten hoesten, dan keek je geïrriteerd op en liep je weg om je te verstoppen. Maar er waren ook nog zoveel mooie momenten: als je de twee honden uit de straat tegenkwam. Daar was je dol op, dan voelde je je nog even een jonge pup. En als je je eten kreeg natuurlijk!! En als je in het zonnetje kon liggen of bij me op de bank onder een dekentje. Of als je mee mocht in de auto. Of als de dochters met hun liefdes op bezoek kwamen, dan was je altijd blij.
Afgelopen zondag gingen we nog één keer met je naar het strand. Langzaam beklommen we de hoge duinovergang. Af en toe even stoppen om op adem te komen. We zaten in het zand en je snoof de zeewind op. Op de terugweg liep je met de pootjes in de branding, nog een laatste keer. De strandlopertjes en de meeuwen liet je links liggen.
Thuisgekomen kreeg je je snack en kroop je in je mandje. Diezelfde nacht rond 3:30 uur hoorde ik dat Goossen met je naar beneden ging. Je was niet lekker en daardoor onrustig. Je dronk lang en veel. Al weken kun je 's nachts de plas vaak niet ophouden en dus liep Goossen met je naar het park.
Ik kon de slaap niet meer vatten. Al weken zaten we in dubio; wel of niet nu laten inslapen. We hadden contact met de dierenarts en lazen het boekje Zijn we niet te vroeg.
Ik belde op 16 september om 8:00 uur de dierenarts. "We willen haar in laten slapen, kan het nog vandaag, dan kunnen we er allebei bij zijn?" Ik kreeg deze zin maar net over de lippen en snotterde dat 11:30 uur o.k. was. In overleg hebben we toch besloten om je niet thuis te laten inslapen. Thuis is je veilige haven en dat moet zo blijven. Je zou helemaal van slag raken door het bezoek van de dierenarts op jouw terrein. Dus liep je rond 11:15 uur gedwee mee met Goossen in het zonnetje naar de praktijk.
Ik legde ondertussen thuis je dekentje in de bakfiets en reed wat later ook die kant op. Je kwispelde even met je korte staartje toen je me zag. Relatief makkelijk liep je met ons mee naar binnen. We mochten wachten in een kamer en aaiden je en huilden. Je liet het gelaten over je heen komen. Na een kort gesprek met de dierenarts, die alle tijd nam, vertelden we waarom het niet meer ging en dat we ook niet meer wilden sollen met je met allerlei onderzoeken. Met een leeftijd van vijftien en een half moet je dat niet meer willen. Het was goed zo. We wilden jou verdere aftakeling besparen en eerlijk gezegd ook ons eigen leven terug.
De eerste prik ging erin voordat je er erg in had. Zittend op de grond gleed je heel rustig tegen Goossen aan in coma. We aaiden je mooie vacht en de dierenarts haalde met de tondeuse een stukje haar weg bij de poot. De tweede prik ging in de ader en al snel klopte je hartje niet meer.
Je was helemaal slap. In de bakfiets lag je onder je dekentje. Lopend met de fiets aan de hand voelde het als een rouwstoet. Door de menigte van de maandagmarkt in het centrum kwamen we weer thuis. Goossen had vooraf al een gat in ons tuintje gegraven. Op de tafel lag je opgebaard en ik versierde je met bloemetjes en schelpjes. Je kreeg, voor de laatste keer, maar liefst twee van je favoriete snacks uit de Bellobox, die ik onlangs nog besteld had, zodat je nog iets had voor 'onderweg'.
Ik haalde op de markt viooltjes en twee lekkere broodjes. We dronken koffie, snotterden, en maakten de laatste kiekjes. Al die jaren met jou kwamen in vogelvlucht voorbij. En dat het goed zo is. En dat je een prachtig leven hebt gehad bij ons op Texel.
Je paste precies in het grafje. De viooltjes pootte ik in de juskommen die gediend hadden als jouw waterbakken.
Dag lieve Paula. Het is raar stil in huis nu. Ik heb de hele tijd het gevoel dat ik je uit moet laten, dat ik je toe moet dekken, dat het tijd is voor je eten en je snack is, dat je water moet worden bijgevuld. Zit het hekje wel dicht? Enzovoort enzovoort.
We missen je, maar je hebt een fantastisch leven gehad.
Je hebt ons zoveel plezier en liefde gegeven en je was een bron van inspiratie voor veel kunstwerken.
Het is goed zo.
