Zeepijn en Mary Poppins

Het is al een paar jaar geleden dat ik het boek Zeepijn van Charlotte Mutsaers met veel plezier las. Het boek veranderde mijn kijk op de conifeer en kerstboom. Ik vond dit eerst gekweekte bomen voor mensen die niets snappen van de natuur, sterker nog, die bang zijn voor de natuur. Maar het was meesterlijk te lezen hoe Mutsaers het in Zeepijn opnam voor deze ondergewaardeerde bomensoorten.
Vanaf haar vroege jeugd is Charlotte Mutsaers gefascineerd geweest door de samenhang die zij bespeurde tussen pijnbomen en de zee. In Zeepijn gaat zij op zoek naar de achtergronden van deze fascinatie. Tijdens haar speurtocht ontdekt ze dat er niet alleen een spoor van dennennaalden door haar eigen leven loopt, maar ook door de wereld-literatuur. Wie haar op de voet volgt komt vanzelf bij zee en Kerstmis uit.
Zeepijn gaat onder meer over een verrassende vriendschap, wandelende dennenappels, de kerstklokken van Oostende, zeebloesem, vissenhumor, een kappende cowboy, het kerstfeest der vissers en oude sla.

Onderstaande foto laat zien dat er in de buurt van naaldbomen wonderlijke dingen kunnen gebeuren die de fantasie op hol brengen; Als een Mary Poppins stijg ik op richting zee en verder het eiland over. De dennen van Texel worden kleiner en kleiner. Ik vlieg over de duinen. Ik zie de schittering op zeeoppervlak, een scheepje in de verte. Ik voel de snijdende kou, groet een meeuw en daal neer in het stadje midden op het eiland.

Winterwandeling

25 februari 2018. Een koude oostenwind en een blauwe winterlucht op Texel.
We besluiten nog voor het broedseizoen begint, te gaan wandelen langs de Moksloot. Per 1 maart mag je hier namelijk niet meer in.
De auto staat geparkeerd in Den Hoorn en we lopen de Mokweg af. We gaan rechtsaf bij het huisje van Staatsbosbeheer. Langs de vele watervalletjes en meertjes lopen we een aardig rondje en komen uiteindelijk weer bij Loodsmansduin uit.
Met een frisse kop en vermoeide benen weer in het autootje terug naar huis.

The Blue Train Blues

Voor het eerst met Paula in de trein naar Amsterdam.
Voor de ogen, oren en neus van een hond een heel avontuur: fluitje, sissen van de deuren, praten, voetstappen, motor, iemand hoest, iemand lacht, iemand haalt zijn neus op, iemand ritselt met een krant, piepen en kraken, regen en hagel op de ruit.
In The Blue Train Blues hoor je het huilen van de wolf. Hier leven wij, de mens.

Ik Draai Een Kleine Revolutie Af

In zijn passie is hij vol zelfvertrouwen, vrolijk en ontspannen. En nu is hij uit zijn zolderkamer gekomen. Onze dochter Maite vond het tijd worden dat haar geniale pappa eens wat aandacht zou krijgen. Zelf heeft hij geen ondernemersbloed door de aderen stromen dus dan komt zo'n dochter goed van pas.

Uit de schaduw van zijn vrouw ;), die hij altijd met raad en daad bijstond in het najagen van haar droom, was het nu zijn beurt de wijde wereld in te trekken met zijn unieke mozaïekontwerpen. Het begon met de reis die hij samen met Maite, onze dochter, maakte naar Iran, de bakermat van de islamitische patronen. De rest is historie; Maite schreef over die reis Snijpunt Isfahan. Het prachtige boek werd een jaar later gepresenteerd en toen ging het balletje rollen. Niet alleen voor onze dochter, maar ook voor haar vader.

Als bescheiden jongetje uit een van oorsprong gereformeerd gezin was hem niet geleerd zichzelf te promoten. Hij was goed in wiskunde, dat zeker, maar wie hij was, dat kon men er in het grote gezin niet uithalen en was voor hemzelf ook jaren onduidelijk. Je draaide mee zoals dat van je verwacht werd. Hij was flegmatisch van aard, zodat hij zich ook nooit afzette tegen de heersende gedragscodes. Hierdoor kwam ook zijn ware identiteit niet naar boven. Er werd weinig gecommuniceerd. Hij koos ervoor om zich zo onzichtbaar mogelijk op te stellen om geen negatieve emoties en spanningen op te roepen.

Maar nu begint mijn achtertuin steeds meer te lijken op de achtertuin van dat stel dat ooit samen aan de Rozendijk op Texel woonde. Echt heel bijzonder.

Ik moest vanmorgen ook ineens denken aan het gedicht Ik Draai Een Kleine Revolutie Af van Lucebert. Door de schrijver Wim Hazeu is de dichter en beeldend kunstenaar uit Bergen ontmaskerd als Nazi-sympathisant. Ontgoocheld en verbijsterd zijn we, omdat we Lucebert zagen, en nog steeds zien, als een groot kunstenaar en inspiratiebron, een voorbeeld als het gaat om het staan aan de juiste kant van het universum. We troosten ons met de gedachte dat hij toen nog maar een jonge jongen was van negentien jaar en dat hij later gelukkig tot inkeer kwam.
Luka, onze andere dochter, schreef ooit haar profielwerkstuk over de vijftigers.
Zij gaf een aantal jaar geleden dit gedicht van Lucebert cadeau aan Goossen. Toen konden we nog niet bevroeden dat die revolutie zich op een bijzondere manier zou openbaren.
Vanmorgen hoorden we de dichter zelf het gedicht voordragen op de radio tijdens ons ontbijt en weer waren we getroffen. Ineens hoor je ook je eigen strijd om je passie te verwezenlijken haarscherp verwoord en dat greep ons ineens weer bij de keel.
Het blijft gruwelijk mooi.

Radioprogramma Met Het Oog op Morgen

Mozaïek attributen brengen voor de etalage
van Athenaeum Boekhandel
op 't Spui Amsterdam

Handtekening uitdelen aan fan van het boek
Snijpunt Isfahan

Egotrippen bij stuk in de
Texelse Courant

Radioprogramma Spijkers met Koppen
waar Goossen nog even wijst
 op het geometrisch interessante plafond