zaterdag 16 maart 2013

Platte poes

Met twee mannen van middelbare leeftijd knoop ik een gesprek aan in de Museum Galerie. Ze stellen geïnteresseerd allerlei vragen en al gauw blijkt uit onze conversatie dat we qua kijken aardig op eenzelfde golflengte zitten. Na een tijdje ga ik weer aan het werk en hoor ik ze praten over wat ze zien: "dat lijkt wel een platte poes, ja, dat is net een platte poes, vind je niet? Ja , inderdaad, zegt de ander. Hier moet ik meer van weten: "welke platte poes bedoelen jullie?", vraag ik. "Deze hier, en hij wijst het lichtgevend object aan. "Oh die, ja, het is maar wat je er in ziet", hoor ik mezelf zeggen, om maar niet meteen hun verbeelding naar de uitgang te vergezellen. "Ja een platte poes daar lijkt hij sprekend op!" beaamde de man nog eens en tegelijkertijd gaat de deur open en komen, naar al snel duidelijk is, de vrouwen binnen. "Hier, waar lijkt dit op?! "zegt de ene man enthousiast. "Tja dat lijkt wel een platte poes!" zegt ze zonder nog lang na te moeten denken. Nu snap ik het toch eigenlijk niet meer, want volgens mij ziet een platgereden poes er toch heel anders uit en hoe kunnen zoveel mensen dan toch beweren dat het er een is en het is nu ook weer niet bepaald een compliment voor mij... ik besluit nog een keer het een en ander te toetsen: "Dus als ik het goed begrijp vinden jullie allemaal dat dit object sprekend lijkt op een platte poes, waar bijvoorbeeld een auto overheen gereden is?" En dan krijg ik spontaan een lachsalvo over me heen: "Nee, een platte poes is in Australië een vogelbekdier." Nu klopt het weer en weet ik zeker dat ik niet gek ben, ook al laat ik de wandlamp als zeehond door het leven gaan.