Nog even voor alle duidelijkheid. Met Arie gaat het weer helemaal goed.

12 Augustus werd hij 15 jaar en dat vierden we met de familie van den Bedem. Naar de beste slager van Texel geweest voor een heerlijk verjaardagsbot.

We gaan optimisties naar de 16!

Fundering, palen in beton, klinkerstraatje leggen , achterwand en tevens schutting, en dan de dakconstructie nog en het dak zelf. Het geheel wordt helemaal geïntegreerd in de tuin uiteindelijk.
Straks staan de fietsen droog, kun je als het regent droog naar het voorhuis en kan juthout droog bewaard worden.
Hoera mijn man kan alles, met een beetje hulp van Dorus natuurlijk.

Middagje strand Texel

De verlichting van Arie

Huldiging Dorian van Rijsselberghe in Den Burg.
Ik kan later tegen mijn kleinkinderen zeggen: "Ik was er bij!"

Visgraatje















Een magere man en een gezette vrouw met rollator kwamen mijn galerie binnen. Ze bleken uit Geel(België bij Turnhout)te komen. Om en nabij de 70 jaar. Ze keken wat rond. We raakten in gesprek. Hij stelde zich voor als Rudi Suls, beeldhouwer. Vroeger woonde hij in Amsterdam naast Karel Appel en tegenover Remco Campert. Hij was een van de grondleggers van de assemblagekunst en was erg enthousiast over mijn werk. Ook zijn vrouw was aangenaam verrast en vertrouwde mij toe dat ze vele assemblagekunstenaars voorbij hadden zien komen maar dan dacht ze vaak: kijk eens eerst wat je gemaakt hebt voordat je het aan de muur hangt! Maar wat ze hier zagen was van hoog niveau, er zat een filosofie achter ieder werk.' Na deze lovende woorden raakten we meer en meer enthousiast aan de praat. Rudi en Ida hadden een zoon verloren en sindsdien maakte Rudi geen metalen sculpturen meer. Het ging niet meer. Volgens Ida was hij dan ook niet te genieten. Ooit maakten ze samen de afspraak dat zij voor de kinderen zou zorgen en hij zou beelden maken anders zou hun relatie niet werken. Nu deed hij al een aantal jaren niets meer, maar ze merkte gaande weg ons gesprek op dat het begon te kriebelen bij hem. Rudi vertelde hoe zijn kleindochter, het dochtertje van hun overleden zoon, eens vroeg in zijn atelier: Opa, ga je weer wat maken? Maar hij kon het niet. Ondertussen stond Ida naar boven te kijken, naar 'Visgraatje op leisteen' en ik zag dat dit reliëf haar heel erg aansprak. Rudi wilde het voor haar kopen, maar dat wilde ze niet. Ze bleef er maar naar kijken en was duidelijk geraakt door het fragile visgraatje van gejut plastic wat daar in alle eenvoud op de leisteen lag. Ik geef het jullie, hoorde ik mezelf plotseling zeggen. Een emotioneel moment, ik kreeg kussen en pakte de ladder om het werk van zijn plek te halen. Rudi stak het onder zijn arm. 'Voorzichtig, kijk uit ge komt er met uwen arm tegen... Ik zei: laat dit een nieuw begin zijn voor jullie! Gij zijt une grande Dame zei Rudi, ik maak wat voor jou. In de deuropening kreeg ik nog een warme knuffel. Daar gingen ze: Ida en Rudi Suls met 'Visgraatje op Leisteen'.
Nu twee jaar later heb ik nog steeds niets van ze gehoord.

De Sluftervallei bij avond
Gisteravond, gewapend met jutkar en plastic zakken, zouden we gaan jutten aan zee bij de Slufter. Onze oude hond werd liefdevol opgevangen door vrienden, dus konden we eindelijk weer eens een goeie juttocht houden. We liepen natuurlijk niet het daarvoor bestemde pad af maar gingen dwars door de vallei in de hoop ergens ten noorden van de Slufter uit te komen aan zee. We kwamen echter compleet in het moeras terecht en werden aan alle kanten belaagd door vervelende vliegen. Hazen schoten verschrikt alle kanten op. Met inmiddels doornatte schoenen en doorweekte sokken werden we door de vele slenken, te breed om overheen te springen, weer terug geleid naar het begin het lege karretje achter ons aan slepend. Geen zee deze avond, geen juttocht, maar vooral die schitterende vallei en jij met appelsap en zoutjes.

Prachtige libelle